Εξέπνευσε ο 29χρονος Κούρδος μετανάστης Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, ο οποίος νοσηλευόταν σε κατάσταση «φυτού», μετά από ξυλοδαρμό του από λιμενικούς στην αποβάθρα του λιμανιού της Ηγουμενίτσας, στις 3 Απριλίου.
Από http://www.tvxs.gr/v17093
Εξέπνευσε ο 29χρονος Κούρδος μετανάστης Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, ο οποίος νοσηλευόταν σε κατάσταση «φυτού», μετά από ξυλοδαρμό του από λιμενικούς στην αποβάθρα του λιμανιού της Ηγουμενίτσας, στις 3 Απριλίου.
Το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας είχε υποστηρίξει τότε ότι ο μετανάστης έπασχε από επιληψία και τραυματίστηκε μόνος του.
Σύμφωνα με τις καταγγελείες συγγενών του, ο 29χρονος Κούρδος υπέστη ξυλοδαρμό από τέσσερις λιμενικούς. Στις 3 Απριλίου, άνδρες του Λιμενικού της Ηγουμενίτσας είχαν ζητήσει από μετανάστες που βρίσκονταν στο χώρο του λιμανιού να απομακρυνθούν από αυτόν. Εκείνοι πράγματι απομακρύνθηκαν, αλλα ξαναγύρισαν, καθώς σκοπός τους ήταν να διαφύγουν στην Ιταλία. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι Λιμενικοί συνέλαβαν τον 29χρονο Κούρδο και άρχισαν να του χτυπούν το κεφάλι στο τσιμέντο, μέχρι που προκλήθηκε εσωτερική αιμορραγία.
Ο 29χρονος Κούρδος είχε μεταφερθεί τότε στο ιατρικό κέντρο Φιλιατών, κατόπιν στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων Χατζηκώστα και από εκεί στο Νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο κεφάλι.
Ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος, Θεόδωρος Ρεντζεπέρης, είχε διατάξει τη διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης για τον ξυλοδαρμό.
υπαρχουν ανθρωποι
α ξημερώματα της Πέμπτης στις 2:00 πμ, με το πλοίο της γραμμής για την Καβάλα είχε σχεδιαστεί μεταγωγή 62 μεταναστών-προσφύγων από το Κέντρο Κράτησης στην Παγανή. Προορισμός τους άλλα Κέντρα Κράτησης στη Β. Ελλάδα, με πιθανή άμεση κατάληξη την επαναπροώθησή τους στην Τουρκία και από εκεί στις χώρες καταγωγής τους, χώρες εμπόλεμες και με ανύπαρκτο το σεβασμό στοιχειωδών, και δεδομένων για εμάς, ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η μεταγωγή επιχειρήθηκε με αστικό λεωφορείο, στο οποίο οι μετανάστες «φορτώθηκαν» χειροδέσμιοι, συνοδεία περιπολικών, δεκάδων φρουρών και ασφαλιτών.
Με το που άρχισε η επιβίβαση, οι φρουροί δημιουργώντας περιμετρικό κλοιό γύρω από τους μετανάστες ξεκίνησαν να τους οδηγούν πεζή προς τον καταπέλτη του πλοίου. Οι εξήντα άνθρωποι που βρεθήκαμε εκεί μπήκαμε αιφνιδιαστικά μπροστά τους, μπλοκάροντας με πανό και με τα σώματά μας την είσοδο. Παράλληλα, φωνάζαμε συνθήματα και μοιράζαμε κείμενα στους ανθρώπους που συνέχιζαν να βγαίνουν και να μπαίνουν στο καράβι. Μετά την πρώτη έκπληξη, επιλέχτηκε η επιστροφή των μεταναστών δίπλα στο λεωφορείο τους, πενήντα μέτρα πιο πέρα. Παραμείναμε στις θέσεις μας ανταλλάσσοντας συνθήματα με τους μετανάστες που σιγά σιγά κατάλαβαν τί γινόταν και άρχισαν με τη σειρά τους να φωνάζουν και να χαιρετούν.
Μετά από μια ώρα περίπου και ενώ οχήματα και επιβάτες είχαν μπει στο καράβι, δηλώθηκε στους μετανάστες πως η μεταγωγή τους ματαιώνεται. Με φωνές και χειροκροτήματα και από τις δυο μεριές και υπό το σύνθημα «η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών», το λεωφορείο έφυγε από το χώρο του λιμανιού προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν έγινε, όμως, το ίδιο και με το καράβι που παρέμεινε δεμένο με τον έναν καταπέλτη ανοιχτό. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν καμιά 20αρια άντρες των Ο.Ε.Α. (Ομάδες Ειδικών Αποστολών, που σπανίως τους βλέπουμε στο νησί) οι οποίοι έκατσαν σε κάποια απόσταση από εμάς, στο έρημο πια λιμάνι. Το πλοίο έσβησε τις μηχανές του και η κατάσταση παρέμενε στάσιμη. Μετά από μεταξύ τους διαβουλεύσεις οι ΟΕΑδες αποχώρησαν και γύρω στις τέσσερις το πρωί το πλοίο τελικά σάλπαρε, χωρίς να πάρει μαζί του μετανάστες. Συντεταγμένα, αποχωρήσαμε και εμείς.
Η σημερινή απόπειρα απέλασης ματαιώθηκε. Στις επόμενες που θα επιχειρηθούν, και με όσες δυνάμεις έχουμε, θα είμαστε ξανά εκεί. Ξέρουμε όλοι και όλες, καθώς έχει δηλωθεί ξεκάθαρα και αποτελεί κεντρικό στόχο της εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής, πως οι εισροές της μετανάστευσης πρέπει να «ελεγχθούν» και να «διευθετηθούν». Οι επιχειρήσεις-σκούπα και τα πογκρόμ στα κέντρα των πόλεων συνοδεύονται από επιχειρήσεις «αποσυμφόρησης» στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στα νησιά προς αντίστοιχα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στήνονται ανά τη χώρα. Αυτό που δεν ελέγχεται και δεν διευθετείται, βέβαια, ποτέ είναι το ίδιο το αίτιο της μετανάστευσης. Αυτός ο κόσμος, δηλαδή, της εκμετάλλευσης, της αδικίας, της ανισότητας: ο κόσμος των αφεντικών. Στον οποίον είμασταν και παραμένουμε ξένοι.
συντροφικά,
και με την πικρή γεύση στο στόμα, του να ζητωκραυγάζεις την επιστροφή κάποιων ανθρώπων πίσω στην άθλια φυλακή τους...
ενα κειμενο για τους μεταναστες
Όταν περπατώ στον δρόμο έχω πάντα μαζί μου ένα τρανζίστορ. Μ’αρέσει να ακούω ραδιόφωνο. Ειδήσεις συνήθως. Σήμερα, οι πρώτες δέκα ειδήσεις θυμίζουν διάδρομο αστυνομικού τμήματος… Κουκούλες, εγκληματικότητα, λαθρομετανάστευση, απελάσεις, ΕΥΠ, κάμερες, συμμορίες, φυλακές, μαφία, τρομοκρατία, απαγωγές. Στο τέλος μια είδηση για την ανεργία. Ζωντανή, μετά, σύνδεση με την Πάτρα. Αστυνομικές δυνάμεις κατεδάφισαν τον καταυλισμό των Αφγανών προσφύγων, λέει ο ανταποκριτής. Ο καταυλισμός πήρε φωτιά, η οποία απείλησε τα γύρω σπίτια. Οι πρόσφυγες προσπάθησαν να κρυφτούν στα στενά της πόλης. Οι Αφγανοί προσπαθούσαν να περάσουν στην Ιταλία, κρυμμένοι σε κάποια σκοτεινή γωνιά του πλοίου ή κάτω από κάποιο φορτηγό, παίζοντας την ζωή τους κορώνα γράμματα, για να διασχίσουν την Ευρώπη, να πάνε όλο και πιο βόρεια: όσο λιγότερο ήλιο βρίσκουν τόσο πιο καλά θα τους υποδεχτούν, ελπίζουν. Αυτό το ταξίδι τους προς το Ευρωπαϊκό Όνειρο παίρνει χρόνια, πολλά χρόνια. Κάποιοι δεν το ολοκληρώνουν ποτέ. Αφήνουν στην διαδρομή την τελευταία τους πνοή. Κάποιοι άλλοι, ξεκινούν μικρά παιδιά από το Αφγανιστάν και φθάνουν στον προορισμό τους ώριμοι άνδρες. Και αν τους απελάσουν, θα ξαναβγούν ξανά στον πηγαιμό για το όνειρο, θα διασχίσουν τα ίδια μονοπάτια, τους ίδιους θανάσιμους κινδύνους, ούτε ο θάνατος τους φοβίζει. Αυτοί είναι οι άλλοι «καμικάζι», που δεν μισούν αλλά λατρεύουν την Δύση. Είναι διατεθειμένοι ακόμα και να πεθάνουν για να την αγγίξουν. Πως αντέχουν, που βρίσκουν τόση δύναμη, τόση πείσμα, τόση ενέργεια, τόσο θάρρος; Θυμίζουν την αποφασιστικότητα των «βαρβάρων» στα σύνορα της Ρώμης. Οι βολεμένοι ποτέ δεν θα καταλάβουν την φοβερή δύναμη των «βαρβάρων». Εκείνοι ξέρουν μόνο να καλλιεργούν τον φόβο για τους «βαρβάρους». Γιατί επιπλέον, σε εποχές κρίσης, οι «βάρβαροι» είναι πάντα «μιά κάποια λύσις»…
***
Στον δρόμο όπου περπατώ σχεδόν καθημερινά, κάτω από το σπίτι μου, βλέπω ταμπέλες στις πόρτες των μαγαζιών. Κάτω από τα ελληνικά, υπάρχουν μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες. Η μία ταμπέλα γράφει «επιδιορθώσεις ρούχων» στα ρώσικα». Η άλλη, λίγο πιο πέρα, γράφει το ίδιο πράγμα αλλά σε περισσότερες γλώσσες, βουλγαρικά, ρώσικα, μια άλλη γλώσσα που δεν ξέρω τι είναι και αλβανικά. Σταματώ στο μαγαζί με τις πολλές γλώσσες. Τους λέω ότι η αλβανική λέξη είναι γραμμένη λάθος. Στο P λείπει το ένα πόδι. Ναι, το ξέρουμε μου απαντούν, μας το έχουν πει και άλλοι πελάτες, θα το διορθώσουμε Το πρώτο μαγαζί ανήκει σε μια μετανάστρια της πρώτης γενιάς από την Ρωσία. Το άλλο σε ένα μετανάστη της πρώτης γενιάς από την Συρία. «Τις κάναμε πολύγλωσσες τις ταμπέλες για να προσελκύσουμε περισσότερους πελάτες» μου λέει. Εγώ και αυτός ήρθαμε εδώ με διαφορετικά καράβια. Οι μητρικές μας γλώσσες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, οι εμπειρίες που κουβαλά ο καθένας από μας τόσο διαφορετικές. Σήμερα, επικοινωνούμε στην ίδια γλώσσα, στα ελληνικά. Υπάρχουμε και συνυπάρχουμε στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη, στην Αθήνα, με τα καταλυμένα πεζοδρόμια από τα μηχανάκια, με το λίγο πράσινο, με τον υπέροχο ουρανό, με τις πολύγλωσσες ταμπέλες. Εγώ και αυτός είμαστε τώρα επιβάτες στο ίδιο καράβι. Είμαστε οι «νέοι μέτοικοι» της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των μετοίκων…
***
Κάποτε, οι πολυκατοικία όπου μένω κατασκευάστηκε για να στεγάσει «παλαιούς μετοίκους», που έρχονταν από την ελληνική επαρχία. Ένας από αυτούς, που μένει στην δίπλα πολυκατοικία, ο κύριος Νίκος, μου είχε περιγράψει μια φορά πως όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα τα παιδιά στο σχολείο τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε την ντοπολαλιά του χωριού. Τόσο στιγματισμένος και ξένος ένιωθε που όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι του κλεινόταν στην κουζίνα – δεν είχε δικό του δωμάτιο - και έκλαιγε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να απαλλαγεί από την «γλώσσα του χωριού», για να μην διαφέρει, να μη νιώσει ξένος. Μου έλεγε, επίσης, ο κύριος Νίκος πως πρέπει να κατανοήσω τους Έλληνες, ότι χρειάζονται ακόμα λίγο χρόνο για να συνηθίσουν με την παρουσία των μεταναστών. Εγώ, μου έλεγε, ήμουν έφηβος όταν είδα τον πρώτο μαύρο στην Αθήνα. «Με εντυπωσίασε τόσο πολύ που τον πήρα στο κατόπιν. Ήταν ένα σπάνιο θέαμα για μένα» συνέχισε. Δεν είχε δει ποτέ του μαύρο παρά στις ταινίες. Τώρα, δεκάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών, πολλά από αυτά από μαύρους γονείς, γεννιούνται στα μαιευτήρια της Ελλάδας…
***
Μιας και ανέφερα τους μαύρους. Άκουσα τις προάλλες, από κάποιον αγαπητό Ελληνοαμερικανό φίλο, μια καταπληκτική ιστορία. Κάποια στιγμή, στην δεκαετία του ’20, είχαν φθάσει Καλυμνιώτες μετανάστες στο Tarpon Springs, μια αμερικανική πολίχνη στον κόλπο του Μεξικού, στην Φλόριντα. Αυτοί οι Καλυμνιώτες, λοιπόν, ήταν σφουγγαράδες και ήθελαν να συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο και στην Αμερική. Ήταν η εποχή που οι WASP (White Anglo-Saxon Protestant) κραύγαζαν να κλείσουν τα σύνορα της Αμερικής, ώστε οι «ορδές των βαρβάρων από τον Νότο» να μη μολύνουν και εκτοπίσουν τον καθαρό, ξανθό, γαλάζιο αίμα των λευκών προτεσταντών. Για τους WASP οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και όποιοι άλλοι μετανάστες έρχονταν από τον ευρωπαϊκό Νότο ήταν Wog, δηλαδή «αράπηδες», κατώτερη ράτσα, στο ίδιο επίπεδο με τους μαύρους. Οι Καλυμνιώτες σφουγγαράδες αντιμετωπίστηκαν από την αρχή με εχθρότητα από τους λευκούς προτεστάντες. Οι μόνοι που τους δέχτηκαν και συμμάχησαν μαζί τους ήταν οι μαύροι της Tarpon Springs. Οι Καλυμνιώτες, απαράμιλλοι μάστορες, έμαθαν στους μαύρους την δουλειά. και στο τέλος, Έλληνες μετανάστες και μαύροι, επικράτησαν στην αγορά των σφουγγαριών, χάρη στη μεγάλη εργατικότητα και το απίστευτο πείσμα τους. Ήταν τόσο στενή η φιλία τους, που στο τέλος οι μαύροι έμαθαν να μιλούν πολύ καλά ελληνικά, με καλυμνιώτικη προφορά φυσικά. Έτσι ταξιδεύουν οι πολιτισμοί, συναντιούνται, δημιουργούν, συμπονούν, γράφουν ιστορία και κάνουν τον κόσμο λίγο, τόσο δα, καλύτερο. Το μέλλον ανήκει πάντα στους «βαρβάρους», στους εργατικούς, στους πεισματάρηδες, στους διψασμένος, σε αυτούς που ξέρουν να αλλάζουν και να μοιράζονται. Σήμερα, στο μουσείο της μετανάστευσης στην Tarpon Springs, βρίσκει κανείς τις φωτογραφίες και τις μαρτυρίες αυτής της καταπληκτικής φιλίας και συμμαχίας μεταξύ Καλυμνιωτών και μαύρων, που σφυρηλατήθηκε στα βάθη του Κόλπου του Μεξικού, μαζεύοντας σφουγγάρια και όνειρα για μια νέα ζωή στην καινούργια τους πατρίδα, στο πείσμα της εχθρότητας των ρατσιστών….
Η Ελλάδα άλλαξε και αλλάζει. Όπως άλλαξαν οι χώρες όπου κάποτε οι Έλληνες πήγαν μετανάστες. Οι μετανάστες που ήρθαν στην Ελλάδα άλλαξαν και αλλάζουν. Όπως άλλαξαν οι Έλληνες μετανάστες που πήγαν κάποτε σε άλλες χώρες. Η αλλαγή αυτή είναι ανεπίστρεπτη. Όσες άγριες καταστάσεις και αν περάσουμε, όσες συγκρούσεις και γκέτο, όσες επιτροπές «αγανακτισμένων πολιτών» φτιαχτούν, όσες απειλές φασιστόμουτρων και βιτριόλια στα πρόσωπα των μεταναστών και μεταναστριών εκτοξευθούν. Είναι μια αλλαγή που θα ωφελήσει Έλληνες και μετανάστες, γιατί τώρα είμαστε όλοι μαζί επιβάτες στο ίδιο καράβι. Η μετανάστευση είναι ένας καθρέφτης που ανταποδίδει το βλέμμα μας. Αν την δούμε ως ευκαιρία θα γίνει ευκαιρία. Αν την δούμε ως κίνδυνο θα γίνει κίνδυνος. Γιατί ο Άλλος δεν είναι ξένος, είναι ένας καθρέφτης όπου προβάλλονται σε υπερμεγένθυνση οι εφιάλτες και οι αρετές του Εαυτού... Μπαίνω στο σπίτι μου. Κοιτάω «παλαιές» φωτογραφίες που έχω την συνήθεια να κάνω περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Μια εικόνα, ένα ανορθόγραφο σημείωμα: «Παρακαλώ! Κοινόχρηστα. Εξοφλεισι μεχρη 15/12/2006». Πρέπει να το είχε γράψει η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, από την Γεωργία. Το ανορθόγραφο σημείωμα έχει από πάνω διόρθωση. Ίσως το έχει διορθώσει το παιδί της, που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και πάει σε ελληνικό δημόσιο σχολείο. Ανορθόγραφα έγραφαν και οι «παλαιοί μέτοικοι» της Αθήνας, σκέφτομαι. Κοιτάζω ξανά αυτά τα διορθωτικά –ο, -η, -ι. Ποιος ξέρει, αυτή η φωτογραφία, κάποτε, να βρει μια θέση σε κάποιο μουσείο της μετανάστευσης στην Αθήνα - όπως το μουσείο στην Tarpon Springs - που θα θυμίζει άλλες εποχές, δύσκολες, αντιφατικές, εποχές που η Ελλάδα άλλαξε, ξανά, αγκαλιάζοντας νέους μετοίκους και εκείνοι αγκαλιάζοντας το ελληνικό τους όνειρο, πηγαίνοντας, όλοι μαζί, ένα βήμα πιο μπροστά...
Αθήνα: Ιούλιος 2009
Αναρτήθηκε από Gazmend Kapllani στις 8:24 πμ
***
Στον δρόμο όπου περπατώ σχεδόν καθημερινά, κάτω από το σπίτι μου, βλέπω ταμπέλες στις πόρτες των μαγαζιών. Κάτω από τα ελληνικά, υπάρχουν μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες. Η μία ταμπέλα γράφει «επιδιορθώσεις ρούχων» στα ρώσικα». Η άλλη, λίγο πιο πέρα, γράφει το ίδιο πράγμα αλλά σε περισσότερες γλώσσες, βουλγαρικά, ρώσικα, μια άλλη γλώσσα που δεν ξέρω τι είναι και αλβανικά. Σταματώ στο μαγαζί με τις πολλές γλώσσες. Τους λέω ότι η αλβανική λέξη είναι γραμμένη λάθος. Στο P λείπει το ένα πόδι. Ναι, το ξέρουμε μου απαντούν, μας το έχουν πει και άλλοι πελάτες, θα το διορθώσουμε Το πρώτο μαγαζί ανήκει σε μια μετανάστρια της πρώτης γενιάς από την Ρωσία. Το άλλο σε ένα μετανάστη της πρώτης γενιάς από την Συρία. «Τις κάναμε πολύγλωσσες τις ταμπέλες για να προσελκύσουμε περισσότερους πελάτες» μου λέει. Εγώ και αυτός ήρθαμε εδώ με διαφορετικά καράβια. Οι μητρικές μας γλώσσες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, οι εμπειρίες που κουβαλά ο καθένας από μας τόσο διαφορετικές. Σήμερα, επικοινωνούμε στην ίδια γλώσσα, στα ελληνικά. Υπάρχουμε και συνυπάρχουμε στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη, στην Αθήνα, με τα καταλυμένα πεζοδρόμια από τα μηχανάκια, με το λίγο πράσινο, με τον υπέροχο ουρανό, με τις πολύγλωσσες ταμπέλες. Εγώ και αυτός είμαστε τώρα επιβάτες στο ίδιο καράβι. Είμαστε οι «νέοι μέτοικοι» της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των μετοίκων…
***
Κάποτε, οι πολυκατοικία όπου μένω κατασκευάστηκε για να στεγάσει «παλαιούς μετοίκους», που έρχονταν από την ελληνική επαρχία. Ένας από αυτούς, που μένει στην δίπλα πολυκατοικία, ο κύριος Νίκος, μου είχε περιγράψει μια φορά πως όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα τα παιδιά στο σχολείο τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε την ντοπολαλιά του χωριού. Τόσο στιγματισμένος και ξένος ένιωθε που όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι του κλεινόταν στην κουζίνα – δεν είχε δικό του δωμάτιο - και έκλαιγε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να απαλλαγεί από την «γλώσσα του χωριού», για να μην διαφέρει, να μη νιώσει ξένος. Μου έλεγε, επίσης, ο κύριος Νίκος πως πρέπει να κατανοήσω τους Έλληνες, ότι χρειάζονται ακόμα λίγο χρόνο για να συνηθίσουν με την παρουσία των μεταναστών. Εγώ, μου έλεγε, ήμουν έφηβος όταν είδα τον πρώτο μαύρο στην Αθήνα. «Με εντυπωσίασε τόσο πολύ που τον πήρα στο κατόπιν. Ήταν ένα σπάνιο θέαμα για μένα» συνέχισε. Δεν είχε δει ποτέ του μαύρο παρά στις ταινίες. Τώρα, δεκάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών, πολλά από αυτά από μαύρους γονείς, γεννιούνται στα μαιευτήρια της Ελλάδας…
***
Μιας και ανέφερα τους μαύρους. Άκουσα τις προάλλες, από κάποιον αγαπητό Ελληνοαμερικανό φίλο, μια καταπληκτική ιστορία. Κάποια στιγμή, στην δεκαετία του ’20, είχαν φθάσει Καλυμνιώτες μετανάστες στο Tarpon Springs, μια αμερικανική πολίχνη στον κόλπο του Μεξικού, στην Φλόριντα. Αυτοί οι Καλυμνιώτες, λοιπόν, ήταν σφουγγαράδες και ήθελαν να συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο και στην Αμερική. Ήταν η εποχή που οι WASP (White Anglo-Saxon Protestant) κραύγαζαν να κλείσουν τα σύνορα της Αμερικής, ώστε οι «ορδές των βαρβάρων από τον Νότο» να μη μολύνουν και εκτοπίσουν τον καθαρό, ξανθό, γαλάζιο αίμα των λευκών προτεσταντών. Για τους WASP οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και όποιοι άλλοι μετανάστες έρχονταν από τον ευρωπαϊκό Νότο ήταν Wog, δηλαδή «αράπηδες», κατώτερη ράτσα, στο ίδιο επίπεδο με τους μαύρους. Οι Καλυμνιώτες σφουγγαράδες αντιμετωπίστηκαν από την αρχή με εχθρότητα από τους λευκούς προτεστάντες. Οι μόνοι που τους δέχτηκαν και συμμάχησαν μαζί τους ήταν οι μαύροι της Tarpon Springs. Οι Καλυμνιώτες, απαράμιλλοι μάστορες, έμαθαν στους μαύρους την δουλειά. και στο τέλος, Έλληνες μετανάστες και μαύροι, επικράτησαν στην αγορά των σφουγγαριών, χάρη στη μεγάλη εργατικότητα και το απίστευτο πείσμα τους. Ήταν τόσο στενή η φιλία τους, που στο τέλος οι μαύροι έμαθαν να μιλούν πολύ καλά ελληνικά, με καλυμνιώτικη προφορά φυσικά. Έτσι ταξιδεύουν οι πολιτισμοί, συναντιούνται, δημιουργούν, συμπονούν, γράφουν ιστορία και κάνουν τον κόσμο λίγο, τόσο δα, καλύτερο. Το μέλλον ανήκει πάντα στους «βαρβάρους», στους εργατικούς, στους πεισματάρηδες, στους διψασμένος, σε αυτούς που ξέρουν να αλλάζουν και να μοιράζονται. Σήμερα, στο μουσείο της μετανάστευσης στην Tarpon Springs, βρίσκει κανείς τις φωτογραφίες και τις μαρτυρίες αυτής της καταπληκτικής φιλίας και συμμαχίας μεταξύ Καλυμνιωτών και μαύρων, που σφυρηλατήθηκε στα βάθη του Κόλπου του Μεξικού, μαζεύοντας σφουγγάρια και όνειρα για μια νέα ζωή στην καινούργια τους πατρίδα, στο πείσμα της εχθρότητας των ρατσιστών….
Η Ελλάδα άλλαξε και αλλάζει. Όπως άλλαξαν οι χώρες όπου κάποτε οι Έλληνες πήγαν μετανάστες. Οι μετανάστες που ήρθαν στην Ελλάδα άλλαξαν και αλλάζουν. Όπως άλλαξαν οι Έλληνες μετανάστες που πήγαν κάποτε σε άλλες χώρες. Η αλλαγή αυτή είναι ανεπίστρεπτη. Όσες άγριες καταστάσεις και αν περάσουμε, όσες συγκρούσεις και γκέτο, όσες επιτροπές «αγανακτισμένων πολιτών» φτιαχτούν, όσες απειλές φασιστόμουτρων και βιτριόλια στα πρόσωπα των μεταναστών και μεταναστριών εκτοξευθούν. Είναι μια αλλαγή που θα ωφελήσει Έλληνες και μετανάστες, γιατί τώρα είμαστε όλοι μαζί επιβάτες στο ίδιο καράβι. Η μετανάστευση είναι ένας καθρέφτης που ανταποδίδει το βλέμμα μας. Αν την δούμε ως ευκαιρία θα γίνει ευκαιρία. Αν την δούμε ως κίνδυνο θα γίνει κίνδυνος. Γιατί ο Άλλος δεν είναι ξένος, είναι ένας καθρέφτης όπου προβάλλονται σε υπερμεγένθυνση οι εφιάλτες και οι αρετές του Εαυτού... Μπαίνω στο σπίτι μου. Κοιτάω «παλαιές» φωτογραφίες που έχω την συνήθεια να κάνω περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Μια εικόνα, ένα ανορθόγραφο σημείωμα: «Παρακαλώ! Κοινόχρηστα. Εξοφλεισι μεχρη 15/12/2006». Πρέπει να το είχε γράψει η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, από την Γεωργία. Το ανορθόγραφο σημείωμα έχει από πάνω διόρθωση. Ίσως το έχει διορθώσει το παιδί της, που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και πάει σε ελληνικό δημόσιο σχολείο. Ανορθόγραφα έγραφαν και οι «παλαιοί μέτοικοι» της Αθήνας, σκέφτομαι. Κοιτάζω ξανά αυτά τα διορθωτικά –ο, -η, -ι. Ποιος ξέρει, αυτή η φωτογραφία, κάποτε, να βρει μια θέση σε κάποιο μουσείο της μετανάστευσης στην Αθήνα - όπως το μουσείο στην Tarpon Springs - που θα θυμίζει άλλες εποχές, δύσκολες, αντιφατικές, εποχές που η Ελλάδα άλλαξε, ξανά, αγκαλιάζοντας νέους μετοίκους και εκείνοι αγκαλιάζοντας το ελληνικό τους όνειρο, πηγαίνοντας, όλοι μαζί, ένα βήμα πιο μπροστά...
Αθήνα: Ιούλιος 2009
Αναρτήθηκε από Gazmend Kapllani στις 8:24 πμ
ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
Ένας κύριος κάθεται στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και καπνίζει πακιστανικά τσιγάρα. Στην ερώτηση μας σχετικά με την κατάσταση στην πλατεία απαντά συνοπτικά: «είμαι κομμουνιστής και ρατσιστής». Όσον αφορά τα τσιγάρα που καπνίζει, η απάντησή του είναι επίσης σαφής: «αυτά δεν με πειράζουν, είναι φτηνά και καλά τσιγάρα».
Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ
*
Oι πρόσφυγες, όπως έγραψε ο Μπέρτολντ Μπρέχτ
στο ποίημα Die Landschaft des Exils
(O Tόπος της Εξορίας),
είναι..."προάγγελος κακών μαντάτων".
"...Εξετάζουν ριζικά την υπόστασή μας...γιατί την αμφισβητούν, μας θυμίζουν τη σχέση μεταξύ της γυμνής ζωής, της βιολογικής ύπαρξης και της υπόστασης του πολίτη, αμφισβητούν τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και πολίτη, την εκθέτουν εκ νέου στο φως, εκθέτουν στο φως την απογύμνωση".
Oι ντόπιοι δηλαδή εισπράττουν από τους μετανάστες την ευθραυστότητα των σύγχρονων συνθηκών που οι δεύτεροι καταδεικνύουν. Την ανεπάρκεια της ιδιοκτησίας, της εθνικότητας, της ίδιας της ιδιότητας του πολίτη.
ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ UTOPIA ΣΤΙΣ 12:
Oι πρόσφυγες, όπως έγραψε ο Μπέρτολντ Μπρέχτ
στο ποίημα Die Landschaft des Exils
(O Tόπος της Εξορίας),
είναι..."προάγγελος κακών μαντάτων".
"...Εξετάζουν ριζικά την υπόστασή μας...γιατί την αμφισβητούν, μας θυμίζουν τη σχέση μεταξύ της γυμνής ζωής, της βιολογικής ύπαρξης και της υπόστασης του πολίτη, αμφισβητούν τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και πολίτη, την εκθέτουν εκ νέου στο φως, εκθέτουν στο φως την απογύμνωση".
Oι ντόπιοι δηλαδή εισπράττουν από τους μετανάστες την ευθραυστότητα των σύγχρονων συνθηκών που οι δεύτεροι καταδεικνύουν. Την ανεπάρκεια της ιδιοκτησίας, της εθνικότητας, της ίδιας της ιδιότητας του πολίτη.
ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ UTOPIA ΣΤΙΣ 12:
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Σύγκρουση πολιτισμών; Οι μετανάστες χτίζουν τα αυθαίρετά μας, γηροκομούν τους γονείς μας, φυλάνε τα παιδιά μας, νταντεύουν τους αρρώστους μας, καλλιεργούν τα χωράφια μας, ποτίζουν τους κήπους μας, ματώνουν ή σκοτώνονται στα δημόσια έργα μας, σκουπίζουν τα σχολειά μας, δίνουν ζωή στα έρημα χωριά μας, είναι δυνατόν αυτό να το λέτε σύγκρουση πολιτισμών; http://roides.wordpress.com/
Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΩΝ
Οργανώθηκε κι εκτελέστηκε ένα απίστευτο σχέδιο μαζικής επίθεσης κατά προσφύγων στην Πάτρα. Μεγάλες κρατικές δυνάμεις επιτέθηκαν και γκρέμισαν τον καταυλισμό. Συνέλαβαν δεκάδες πρόσφυγες για να τους φυλακίσουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Σε μία απίστευτη επίδειξη πολιτικού και κοινωνικού αμοραλισμού κατέκαψαν λίγο μετά την επιδρομή τους τον καταυλισμό, καταστρέφοντας δεκάδες σπίτια στα οποία έμεναν οι πρόσφυγες. Έχουν και το θράσος να ονομάζουν τις συνθήκες διαβίωσης άθλιες.
Ποιοι; Αυτοί που έβαλαν φωτιά στα σπίτια των προσφύγων, αυτοί που φυλακίζουν τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η μηδενική ανοχή ως το ιδεολογικό κατασκεύασμα των πιο αντιδραστικών εδράνων του κοινοβουλευτικού υπόκοσμου(ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τα φασιστικά τους δεκανίκια) βρήκε την εφαρμογή του στους πρόσφυγες.
Νύχτα των Κρυστάλλων ονομάσθηκε η επίθεση του ναζιστικού υπόκοσμου την 9η Νοεμβρίου του 1938 κατά τις πρωινές ώρες, κατά ανθρώπων που το έγκλημά τους ήταν ότι ήταν Εβραίοι. Εκείνη η νύχτα ήταν το χτύπημα στην πόρτα μίας από τις πιο αιματοβαμμένες περιόδους στην Ιστορία του Ανθρώπου.
Σήμερα στην Ευρώπη η επιστροφή των ναζιστικών πρακτικών επιστρέφουν από έναν ανάλογο υπόκοσμο, που όπως και τότε αναπτύσσεται στα έδρανα των κοινοβουλίων.
Τραγικό παράδειγμα είναι και η Ελλάδα. Ένας πραγματικός κοινοβουλευτικός υπόκοσμος, που τον συγκροτούν κατά κύριο λόγο τα δύο κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που έχουν λεηλατήσει τα πάντα. Εργαζόμενους, μικρό επαγγελματίες, αγρότες, ασφαλιστικά ταμεία, ευρωπαϊκά προγράμματα, δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις κλπ. Χρησιμοποιώντας ως εργαλεία τους μηχανισμούς του κράτους και κυρίως αυτούς της δικαιοσύνης και της αστυνομίας αλλά και τα παράνομα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και μέρος του Τύπου, έχουν στήσει ένα αμοραλιστικό καθεστώς που σήμερα προχωρά ένα βήμα παραπέρα….
Συστήνει ναζιστικές ομάδες με την συνδρομή κρατικών μονάδων, τεκμηριώνει την φασιστική του επιβολή μέσα από τα ΜΜΕ και επιτίθεται.
Η νύχτα των κρυστάλλων στην Πάτρα είναι συνέχεια του ολοκληρωτικού προσανατολισμού που έχουν αποφασίσει στο άντρο του κοινοβουλίου.
Ο κομματικός υπόκοσμος των αστικών κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ νιώθουν ήδη την κοινωνική απαξίωση- έχουν διαλυθεί όλες τους οι τοπικές οργανώσεις, έχουν χάσει εκατομμύρια ψηφοφόρους, μόνο στις ευρωεκλογές έχασαν περίπου 1 500 000 εκατομμύριο υποστηριχτές- και πλέον επενδύουν στον ολοκληρωτισμό.
Η σημερινή ναζιστική επιδρομή στα σπίτια των προσφύγων στην Πάτρα δεν έχει καμία νόμιμη-νομική βάση είτε σε εθνικό, είτε σε διεθνές επίπεδο δικαίου, δεν έχει καμία ηθική και πολιτική νομιμοποίηση, πολιτικά ταυτίζεται με την ρατσιστική-φασιστική πρακτική και θεώρηση. Αντανακλά τον κοινοβουλευτικό υπόκοσμο και την πλήρη αντικοινωνική (και αντιδημοκρατική) και απάνθρωπη συγκρότηση-συνείδηση των κρατικών μηχανισμών και των σημερινών κοινοβουλευτικών δυνάμεων.
dakrygono-a.blogspot.com/
Σε μία απίστευτη επίδειξη πολιτικού και κοινωνικού αμοραλισμού κατέκαψαν λίγο μετά την επιδρομή τους τον καταυλισμό, καταστρέφοντας δεκάδες σπίτια στα οποία έμεναν οι πρόσφυγες. Έχουν και το θράσος να ονομάζουν τις συνθήκες διαβίωσης άθλιες.
Ποιοι; Αυτοί που έβαλαν φωτιά στα σπίτια των προσφύγων, αυτοί που φυλακίζουν τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η μηδενική ανοχή ως το ιδεολογικό κατασκεύασμα των πιο αντιδραστικών εδράνων του κοινοβουλευτικού υπόκοσμου(ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τα φασιστικά τους δεκανίκια) βρήκε την εφαρμογή του στους πρόσφυγες.
Νύχτα των Κρυστάλλων ονομάσθηκε η επίθεση του ναζιστικού υπόκοσμου την 9η Νοεμβρίου του 1938 κατά τις πρωινές ώρες, κατά ανθρώπων που το έγκλημά τους ήταν ότι ήταν Εβραίοι. Εκείνη η νύχτα ήταν το χτύπημα στην πόρτα μίας από τις πιο αιματοβαμμένες περιόδους στην Ιστορία του Ανθρώπου.
Σήμερα στην Ευρώπη η επιστροφή των ναζιστικών πρακτικών επιστρέφουν από έναν ανάλογο υπόκοσμο, που όπως και τότε αναπτύσσεται στα έδρανα των κοινοβουλίων.
Τραγικό παράδειγμα είναι και η Ελλάδα. Ένας πραγματικός κοινοβουλευτικός υπόκοσμος, που τον συγκροτούν κατά κύριο λόγο τα δύο κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που έχουν λεηλατήσει τα πάντα. Εργαζόμενους, μικρό επαγγελματίες, αγρότες, ασφαλιστικά ταμεία, ευρωπαϊκά προγράμματα, δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις κλπ. Χρησιμοποιώντας ως εργαλεία τους μηχανισμούς του κράτους και κυρίως αυτούς της δικαιοσύνης και της αστυνομίας αλλά και τα παράνομα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και μέρος του Τύπου, έχουν στήσει ένα αμοραλιστικό καθεστώς που σήμερα προχωρά ένα βήμα παραπέρα….
Συστήνει ναζιστικές ομάδες με την συνδρομή κρατικών μονάδων, τεκμηριώνει την φασιστική του επιβολή μέσα από τα ΜΜΕ και επιτίθεται.
Η νύχτα των κρυστάλλων στην Πάτρα είναι συνέχεια του ολοκληρωτικού προσανατολισμού που έχουν αποφασίσει στο άντρο του κοινοβουλίου.
Ο κομματικός υπόκοσμος των αστικών κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ νιώθουν ήδη την κοινωνική απαξίωση- έχουν διαλυθεί όλες τους οι τοπικές οργανώσεις, έχουν χάσει εκατομμύρια ψηφοφόρους, μόνο στις ευρωεκλογές έχασαν περίπου 1 500 000 εκατομμύριο υποστηριχτές- και πλέον επενδύουν στον ολοκληρωτισμό.
Η σημερινή ναζιστική επιδρομή στα σπίτια των προσφύγων στην Πάτρα δεν έχει καμία νόμιμη-νομική βάση είτε σε εθνικό, είτε σε διεθνές επίπεδο δικαίου, δεν έχει καμία ηθική και πολιτική νομιμοποίηση, πολιτικά ταυτίζεται με την ρατσιστική-φασιστική πρακτική και θεώρηση. Αντανακλά τον κοινοβουλευτικό υπόκοσμο και την πλήρη αντικοινωνική (και αντιδημοκρατική) και απάνθρωπη συγκρότηση-συνείδηση των κρατικών μηχανισμών και των σημερινών κοινοβουλευτικών δυνάμεων.
dakrygono-a.blogspot.com/
η λεξη ειναι ΝΤΡΟΠΗ
Οι τίτλοι τέλους για τον καταυλισμό της οδού Ευρώτα, έπεσαν νωρίς το πρωί της Κυριακής 12 Ιουλίου, έπειτα από μια καλά οργανωμένη επιχείρηση της Αστυνομίας, η οποία προχώρησε στην απομάκρυνση των αλλοδαπών και τοπ γκρέμισμα των παραπηγμάτων, τα οποία λίγο αργότερα παραδόθηκαν στις φλόγες, με μάρτυρες να λένε ότι ήταν εμπρησμός από αλλοδαπούς.
Η γιγαντιαία επιχείρηση της αστυνομίας ξεκίνησε λίγο μετά τις 5 τα ξημερώματα, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον καταυλισμό, με ενισχύσεις δυνάμεων από Αθήνα και άλλες περιοχές . Αρχικά, έγινε έλεγχος του χώρου, με σκυλιά για ανίχνευση ναρκωτικών ή εκρηκτικών και στην συνέχεια οι αστυνομικοί έλεγξαν τους 200 περίπου μετανάστες που βρίσκονταν στην περιοχή. Περίπου 40 ανήλικοι, μεταφέρθηκαν σε ειδικό Κέντρο στην περιοχή της Κόνιτσας, ενώ 15 περίπου αλλοδαποί που διέθεταν τα σχετικά έγγραφα παραμονής, πήραν το δρόμο για κεντρικό ξενοδοχείο στην Πάτρα, όπου θα φιλοξενηθούν. Οι υπόλοιποι που έπεσαν στα χέρια της αστυνομίας οδηγήθηκαν σε διάφορες περιοχές για να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία. Στον χώρο του καταυλισμού, βρέθηκαν την ώρα της επιχείρησης και αλληλέγγυοι στους μετανάστες, 4 εκ των οποίων οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια Πατρών για εξακρίβωση στοιχείων.
Το γκρέμισμα και η φωτιά
Μηχανήματα στην συνέχεια κατέφθασαν στον χώρο και ξεκίνησαν το γκρέμισμα των παραπηγμάτων, όπου επί τουλάχιστον 12 χρόνια διέμεναν μετανάστες, κάτω από άθλιες συνθήκες. Ξαφνικά, όμως και ενώ οι εργασίες βρίσκονταν σε εξέλιξη, παραπήγματα που ήταν προς την μεριά του Μείλιχου ποταμού, τυλίχτηκαν στις φλόγες, οι οποίες σε χρόνο μηδέν επε3κτάθηκαν σε όλα τα παραπήγματα, εξαιτίας των εύφλεκτων υλικών. Μάλιστα δεν ήταν και λίγες οι εκρήξεις που ακούστηκαν από φιάλες υγραερίου, παρά το ότι οι Αρχές είχαν προλάβει να απομακρύνουν τουλάχιστον 50 μπουκάλες. Από την φωτιά γλίτωσαν μόλις 4 παραπήγματα, ενώ η Αστυνομία προχώρησε και σε δυο τουλάχιστον προσαγωγές αλλοδαπών, οι οποίοι σύμφωνα με μαρτυρίες, ξεκίνησαν την φωτιά. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η επιχείρηση, σημειώθηκαν τουλάχιστον 4 εμ
Η γιγαντιαία επιχείρηση της αστυνομίας ξεκίνησε λίγο μετά τις 5 τα ξημερώματα, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον καταυλισμό, με ενισχύσεις δυνάμεων από Αθήνα και άλλες περιοχές . Αρχικά, έγινε έλεγχος του χώρου, με σκυλιά για ανίχνευση ναρκωτικών ή εκρηκτικών και στην συνέχεια οι αστυνομικοί έλεγξαν τους 200 περίπου μετανάστες που βρίσκονταν στην περιοχή. Περίπου 40 ανήλικοι, μεταφέρθηκαν σε ειδικό Κέντρο στην περιοχή της Κόνιτσας, ενώ 15 περίπου αλλοδαποί που διέθεταν τα σχετικά έγγραφα παραμονής, πήραν το δρόμο για κεντρικό ξενοδοχείο στην Πάτρα, όπου θα φιλοξενηθούν. Οι υπόλοιποι που έπεσαν στα χέρια της αστυνομίας οδηγήθηκαν σε διάφορες περιοχές για να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία. Στον χώρο του καταυλισμού, βρέθηκαν την ώρα της επιχείρησης και αλληλέγγυοι στους μετανάστες, 4 εκ των οποίων οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια Πατρών για εξακρίβωση στοιχείων.
Το γκρέμισμα και η φωτιά
Μηχανήματα στην συνέχεια κατέφθασαν στον χώρο και ξεκίνησαν το γκρέμισμα των παραπηγμάτων, όπου επί τουλάχιστον 12 χρόνια διέμεναν μετανάστες, κάτω από άθλιες συνθήκες. Ξαφνικά, όμως και ενώ οι εργασίες βρίσκονταν σε εξέλιξη, παραπήγματα που ήταν προς την μεριά του Μείλιχου ποταμού, τυλίχτηκαν στις φλόγες, οι οποίες σε χρόνο μηδέν επε3κτάθηκαν σε όλα τα παραπήγματα, εξαιτίας των εύφλεκτων υλικών. Μάλιστα δεν ήταν και λίγες οι εκρήξεις που ακούστηκαν από φιάλες υγραερίου, παρά το ότι οι Αρχές είχαν προλάβει να απομακρύνουν τουλάχιστον 50 μπουκάλες. Από την φωτιά γλίτωσαν μόλις 4 παραπήγματα, ενώ η Αστυνομία προχώρησε και σε δυο τουλάχιστον προσαγωγές αλλοδαπών, οι οποίοι σύμφωνα με μαρτυρίες, ξεκίνησαν την φωτιά. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η επιχείρηση, σημειώθηκαν τουλάχιστον 4 εμ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
