μεσαιωνας



Την Δευτέρα 31 Μαίου κατά την προσέλευσή μου στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του ισραήλ λίγο πριν τις 8μμ δέχθηκα έλεγχο από ομάδα αστυνομικών.
Η συγκεκριμένη ομάδα βρισκόταν στην οδό Ανδριανείου λίγα μέτρα πριν τη συμβολή της με την λεωφόρο Κατεχάκη. Αφού έλεγξαν την τσάντα μου και είδαν την ταυτότητά μου, με άφησαν να προχωρήσω ευχόμενοί μου "καλό απόγευμα"(!!!). Φτάνοντας στη συμβολή με την κατεχάκη είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να τρέχει προς την οδό που ήμουν. Βλέποντας τις άγριες διαθέσεις τους, ενστικτωδώς σήκωσα τα χέρια ψηλά. Εκείνοι έπεσαν πάνω μου και άρχισαν να με ξυλοκοπούν με ότι μέσο διέθεταν χωρίς κανένα έλεος. Ακόμα και μετά από τις υποδείξεις συναδέλφων τους, οι οποίοι με είχαν ελέγξει πιο πριν, δεν σταμάτησαν να με χτυπάν και να με σέρνουν στην άσφαλτο. Αφού διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε λόγος να με συλλάβουν άρχισαν να αποχωρούν, ο τελευταίος της διμοιρίας απασφάλισε μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης και την άφησε να σκάσει δίπλα στο πόδι μου, ενώ ήμουν ημιλιπόθυμος. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι παραμόρφωση του προσώπου μου, αιμάτωμα στο μάτι, διάσειση, κάταγμα στο αριστερό χέρι, μώλωπες στο σώμα και θλαστικο τραύμα στο πόδι με χημικό έγκαυμα από τη χειροβομβίδα.

Είναι πιθανόν η ελληνική αστυνομία να ζήλεψε την αίγλη, το κύρος και την αποτελεσματικότητα των ισραηλινών συναδέλφων τους οι οποίοι δολοφόνησαν άμαχους ανθρώπους.

Να είναι σίγουροι ότι όποια μέθοδο και αν χρησιμοποιήσουν δεν πρόκειται να κάμψουν την διάθεση και την ανάγκη μου να αγωνίζομαι και να αντιδρώ σε ότι άδικο συμβαίνει γύρω μου.

Η αλληλεγγύη μου προς τον μονίμως δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και τους ακτιβιστές των πλοίων ελευθερίας για τη Γάζα, ήταν, είναι και θα είναι δεδομένη.


Υ.Γ. Είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρχαν ζαρντινίερες γύρω μου, ούτε φόραγα πράσινα παπούτσια, παρολαυτά όποιος διαθέτει περαιτέρω ντοκουμέντα για το συμβάν ας τα στείλει στο παρακάτω e-mail. (31maiou@gmail.com)

Χρίστος

o Μάριος είναι ένας από εμάς








Ο Μάριος είναι ένας από εμάς. Εμάς που διαδηλώσαμε την προηγούμενη Πέμπτη ενάντια στα νέα μέτρα που λεηλατούν την ήδη λεηλατημένη ζωή μας. Τα μακριά ράστα μαλλιά και το σακίδιο που περιείχε τα ρούχα της δουλειάς του, είναι καθηγητής κολύμβησης, ήταν μάλλον αρκετά για να τον ξεχωρίσουν μέσα στο πλήθος. Μια φωνή, πιάστε τον, και ο Μάριος βρέθηκε να τον τραβάνε από τα μαλλιά και να τον χτυπάνε οι ματάδες.


Στην τσάντα βρέθηκε υγρό ΣΑΜΠΟΥΑΝ αλλά ο Μάριος κατηγορείται ότι πέταγε μολότωφ. Μάρτυρες κατηγορίας ένας ματατζής και μάρτυρες υπεράσπισης πολλοί που ο δικαστής δεν καταδέχτηκε να ακούσει. Υπάρχουν φωτογραφίες, υπάρχουν και βίντεο, αλλά κανείς δεν καταδέχτηκε να δει. Ο Μάριος είναι σήμερα στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια τα ματ άνοιξαν κεφάλια και χτύπαγαν κόσμο. Ο Μάριος θα προφυλακισθεί και είναι μόνος σήμερα το βράδυ. Ο ανακριτής είπε χαρακτηριστικά, «αν τα παιδιά λένε ψέμματα (τα παιδιά είναι τα ματ), θα πέσει φωτιά να μας κάψει». Ο ΜΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.

ουδεν σχολιο


ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Διαβάστε και θαυμάστε (ή και αναγουλιάστε) τι δήλωσαν οι μητροπολίτες Κονίτσης και Καλαβρύτων για την προφυλάκιση του Δ. Παπαγεωργίου, ενός εκ των συλληφθέντων για τα επεισόδια στην Πανόρμου, στις 23 Γενάρη. Ο εν λόγω τραμπούκος είναι συντάκτης της "Ελεύθερης Ώρας" και έχει απασχολήσει τη δικαιοσύνη και στο παρελθόν.
Δυστυχώς η παραπομπή γίνεται στην ίδια την "Ελεύθερη Ώρα", γιατί που αλλού θα μπορούσε κανείς να βρεί γραμμένα τέτοια διαμάντια...
Φαίνεται ότι οι συγκεκριμμένοι ούτε καν διάβαζαν κατά την 7ετία...παίζει να συμμετείχαν και ενεργά...

συνέχεια εδώ

ξεναγηση φιλοπαππου 31 Ιανουαριου

Αύριο το πρωί, Κυριακή, 31 ο1 1ο, θα αρχίσει η εξερεύνηση/ανασκαφή/επαναοικειοποίηση του λόφου του Φιλοπάππου. Θα είναι ο πρώτος περίπατος. Ο δεύτερος περίπατος θα γίνει στο ίδιο μέρος, αλλά θα επικεντρωθεί στις διαμορφώσεις του Πικιώνη.

Τόπος συνάντησης: κάτω από την Ακρόπολη και το Ηρώδειο, στη συμβολή Αποστόλου Παύλου και Ροβέρτου Γκάλη, στην αρχή του πεζόδρομου προς τον Αγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη.

Ωρα: 12.οο

Πένθος, μελαγχολία και "εθνική συνείδηση", ή, περί κρυφομεταναστών

πέμπτη, 21 ιανουαρίου 2010




Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έζησα σπουδάζοντας για περίπου πεντέμιση χρόνια, πρόσεξα ένα παράξενο φαινόμενο στις σχέσεις μου με τους ελληνοαμερικανούς μετανάστες: Μιλούσαν διαρκώς με μεγάλη θέρμη για ζητήματα έθνους, εθνικής ταυτότητας, εθνικής ιστορίας, εθνικών κινδύνων και εθνικής αλλοίωσης, αλλά είχαν μηδενική επαφή με την Ελλάδα, για την οποία σε άλλες στιγμές έλεγαν τα χειρότερα δυνατά πράγματα. Εγώ από την άλλη σπανιότατα έβλεπα τον λόγο να ασχοληθώ με τέτοιου είδους ερωτήματα, αλλά στην Ελλάδα επέστρεφα κάθε χρόνο και καθόμουν όσο το δυνατό περισσότερο. Από τους συμπατριώτες συμφοιτητές μου, από την άλλη πλευρά, αυτοί που είχαν την πιο εμμονική σχέση με την ελληνικότητα, έμειναν στις Η.Π.Α και αποτελούν, πλέον, μέλη της νέας γενιάς μεταναστών εκεί. Αντίθετα, εγώ, που είχα πάντοτε πολύ πιο δεκτική σχέση με τις ίδιες τις Η.Π.Α, δεν διανοήθηκα ποτέ να μείνω εκεί μόνιμα και επέστρεψα στην Ελλάδα για να κάνω την δεκαοκτάμηνη στρατιωτική μου θητεία (σε αντίθεση με αρκετούς από τους εν Αμερική ασυμβίβαστους πατριώτες). Οι φιλικές μου σχέσεις με Ιρλανδούς και ιρλανδοαμερικανούς αποκάλυψαν ένα σχεδόν ταυτόσημο φαινόμενο: οι σκληροπυρηνικότεροι υποστηρικτές του ανένδοτου αγώνα κατά του Η.Β ήταν κάτοικοι Η.Π.Α, και μιας και αυτούς γνώρισα πρώτα, η πρώτη μου επίσκεψη στην Ιρλανδία με σόκαρε με το πόσο πιο συμβιβαστικός και αυτοκριτικός ήταν ο μέσος, εξαντλημένος από την διαρκή και άκαρπη βία, Ιρλανδός.

Παρακολουθώντας την ομιλία του Ζίζεκ "Μια λακανική έκκληση για φονταμενταλισμό" που δημοσίευσα πρόσφατα, σκεφτόμουν για την σχέση αυτών των παράδοξων φαινομένων με την περίφημη φροϋδική αντίστιξη πένθους (mourning) και μελαγχολίας (melancholy). Στην πρώτη αντίδραση στην απώλεια, ως γνωστόν, ο Φρόυντ βλέπει μια διαδικασία σταδιακής επεξεργασίας της, έτσι ώστε αυτός που πενθεί, αρχίζει σιγά-σιγά να αποδέχεται την απώλεια ως μη αναστρέψιμη. Αντίθετα, ο μελαγχολικός αρνείται να αποδεχτεί το συμβάν της απώλειας, και προσαρτάται στο χαμένο αντικείμενο ναρκισσιστικά, αντλώντας από το μελαγχολικό σύμπτωμα την δευτερογενή ηδονή που του δίνει η αίσθηση ότι "παραμένει πιστός" σε αυτό που χάθηκε.

Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο οι παλιότεροι όσο και οι νεότεροι μετανάστες που γνώρισα στις Η.Π.Α μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως μελαγχολικοί. Αφενός γιατί ανέπτυξαν μια εμμονική σχέση με την "χαμένη πατρίδα", αφετέρου γιατί μετέτρεψαν την δυστυχία χωρισμού από αυτήν σε δευτερογενή πηγή ηδονής. Στην ίδια ομιλία, ο Ζίζεκ, αναφερόμενος στην συναφή συζήτηση του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, παρατηρεί ότι το εκπληκτικό σε ό,τι αφορά την μεταμοντέρνα μελαγχολία είναι ότι αρχίζει να θρηνεί την απώλεια εκ των προτέρων, διότι το αντικείμενο της επιθυμίας δεν την ενδιαφέρει παρά ως απωλεσθέν. Με άλλα λόγια, προδίδει το αντικείμενο της ως ζωντανό οργανισμό ακριβώς έτσι ώστε να μπορεί να παραμείνει αιώνια πιστή σε αυτό ως νεκρό. Αυτό ακριβώς όμως ήταν το κοινό σημείο των ελλήνων μεταναστών που γνώρισα στις Η.Π.Α: Με την πραγματική, ζώσα Ελλάδα, δεν ήθελαν καμμία σχέση. Η Ελλάδα αυτή τους άφηνε παγερά αδιάφορους, και ήταν πάντα διατεθειμένοι να επιχειρηματολογήσουν για τις μύριες όσες αδυναμίες της έναντι της χώρας στην οποία προσέφυγαν. Όχι, αυτό στο οποίο ήταν εμμονικά προσκολλημένοι ήταν μια φαντασιακή Ελλάδα, απομακρυσμένη από τους ίδιους στον χώρο και τον χρόνο, μια Ελλάδα-κειμήλιο. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν ένιωθαν καμμία ανάγκη να επιστρέψουν, ή και όταν τύχαινε να πάνε πίσω για ένα διάστημα επέστρεφαν, θυμάμαι, στις Η.Π.Α, εκνευρισμένοι και ασυμφιλίωτοι με οτιδήποτε έτυχε να δουν ή να ζήσουν εκεί.

Tα παραπάνω είναι από λίγο-πολύ γνωστά ως κοινότυπα ως παρατηρήσεις για την μελαγχολική ψυχολογία πολλών μεταναστών. Αυτό το οποίο είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον είναι το πανομοιότυπο της στάσης των μεταναστώναυτών με τους αντιμετανάστες εθνικιστές μέσα στην Ελλάδα του παρόντος. Διότι οι δεύτεροι, ζώντας ήδη μέσα στον ζωντανό εθνικό οργανισμό, συμπεριφέρονται ωσάν να ζουν υπό διαρκή κατάσταση απώλειας, ωσάν η υπάρχουσα πραγματικότητα του έθνους να είναι βλασφημία και προσβολή απέναντι στην μνήμη του ως απωλεσθέντος που όμως, ταυτόχρονα, δεν εγκαταλείπεται· ωσάν, με άλλα λόγια, να διεκδικούν το δικαίωμα να θρηνούν ως ωσεί παρόν κάτι το οποίο για τους υπόλοιπους είναι ακόμη πραγματικά ζωντανό. Για τον αντιμεταναστευτικό εθνικιστικό λόγο το "έθνος" είναι ήδη ένα κειμήλιο απώλειας και θανάτου που έχει όμως υποκαταστήσει τον απορριπτέο, ζωντανό του εαυτό. Τίποτε δεν μπορεί να καλύψει το κενό της χώρας που χάθηκε, ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, της χώρας-που-έχει-ήδη-πάντοτε-χαθεί, δηλαδή της χώρας που αποτελεί αντικείμενο λιμπιντινικής επένδυσης μόνο ως ήδη νεκρή. Πότε μιλά ο εθνικιστικός αντιμεταναστευτικός λόγος για το έθνος καταφατικά, με αγάπη; Αυτό στο οποίο απευθύνεται είναι μια κοινότητα εν απωλεία, και το μίσος του --και είναι αβυσσαλέο το μίσος τούτο-- στρέφεται ενάντια σε όλους όσους συνεχίζουν, απλώς, να ζουν και να θέλουν απλώς να ζήσουν, να ζήσουν ωσάν να μην έχουν ήδη χαθεί τα πάντα, ωσάν η ζωή να είναι κάτι άλλο από διαρκή θρήνο για αυτό που δεν μπορώ ποτέ να έχω.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο εθνικιστικός αντιμεταναστευτικός συνασπισμός δεν θα ικανοποιηθεί αν δεν υλοποιηθεί τελικά η παροχή ιθαγένειας στους μετανάστες. Δεν θα ικανοποιηθεί ούτε αν και ο τελευταίος μετανάστης αποχωρήσει από την χώρα. Δεν θα ικανοποιηθεί, στις πιο ακραίες του πολιτικές εκφάνσεις, ακόμη και αν καεί και η τελευταία συναγωγή ή σταματήσει η ανέγερση και του τελευταίου τζαμιού. Γιατί το αντικείμενο της επιθυμίας του είναι εξ ορισμού η ίδια η φαντασματική απώλεια (του φαντάσματος της εθνικής καθαρότητας και ομοιογένειας, της υποτιθέμενης στιγμής πλήρους  σύμπτωσης εαυτού με εαυτό), και συνεπώς θα βρίσκει πάντα τρόπους να εφευρίσκει την απώλεια αυτή παντού. Υπ' αυτήν την έννοια, ο ναζισμός δεν είναι παρά η καθαρότερη, η πιο ανεξέλεγκτη έκφανση της ενόρμησης θανάτου (death drive) που κρύβεται μέσα σε κάθε εθνικιστική μελαγχολία. Κανένα Ολοκαύτωμα Εβραίων, ανάπηρων, τσιγγάνων, ή ομοφυλόφιλων δεν στάθηκε αρκετό για να γεμίσει το κενό που ενσάρκωνε το όνομα "Γερμανία", γιατί το κενό αυτό μπορούσε να βαφτιστεί αντικείμενο της συλλογικής επιθυμίας μόνο με τον όρο ότι θα μπορούσε διαρκώς να εφευρεθεί ένας ακόμα που δήθεν παρεμπόδιζε την εκστατική ένωση με αυτό, ένας ακόμα εχθρός του κράτους, ένας ακόμα "ξένος." Υπάρχει μια πολύ σκοτεινή αλήθεια πίσω από την φράση πολλών αντιμεταναστών εθνικιστών ότι "έχουν φτάσει να νιώθουν μετανάστες στην ίδια τους την πατρίδα."

Και η σκοτεινή αυτή αλήθεια φανερώνεται από το γεγονός πως κανείς ο οποίος αισθάνεται καταφατικά για το ανήκειν στην πατρίδα του δεν μισεί και δεν φοβάται τον μετανάστη, όπως κανείς υγιώς ετεροφυλόφιλος δεν γίνεται ομοφοβικός, όπως κανείς πραγματικός πιστός δεν φοβάται τον "άθεο." Η φράση "είμαστε όλοι μετανάστες" θα έπρεπε, ίσως, να αποτελεί το σλόγκαν όχι αυτών που υπερασπίζονται τα μεταναστευτικά δικαιώματα, αλλά αυτών που απεχθάνονται τους μετανάστες γιατί είναι, ασύνειδα, μετανάστες, θύματα της απώλειας ενός φαντασματικού ανήκειν, την οποία αντιπαρέρχονται μετατρέποντας τον ίδιο τον εκδικητικό θρήνο σε φετιχιστική πηγή ηδονής.

Εικόνα: Albrecht Dürer, "Melancholia", 1514.

ΟΥΣΤ ΡΕ ΦΑΣΙΣΤΑΡΙΑ





Οι φασιστες χαιρετανε ναζιστικα στη πανορμου. Αυτοι ειναι οι ελληνες και ολοι οι υπολοιποι δεν ειναι. Μεσα τους κυλαει γαλανολευκο αιμα σε γερμανικη παραλλαγη. ΡΕ ΟΥΣΤ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ .

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟΥ!!!

Καμιά δεκαριά μέρες πριν, την Πέμπτη 14 Γενάρη, καθώς περνούσα από την Πανεπιστημιούπολη, έπεσα πάνω σε μια πραγματικά αλληλέγγυα κίνηση!

Στο δρόμο δίπλα από τις εστίες, επί της οδού Ταξίλου, βρισκόταν εν εξελίξει ο αποκλεισμός του ψητοπωλείου "Ψητόπουλος" από το σωματείο βάσης εργαζομένων δικύκλου.

Το ιστορικό έχει ως εξής...
Πριν τις γιορτές, εργαζόμενος μετανάστης, δικυκλιστής στο εν λόγω ψητοπωλείο, ζήτησε να του πληρωθούν μεροκάματα που του καθυστερούνταν, καθώς και το δώρο των Χριστουγέννων. Ο εργοδότης του αρνήθηκε και στη συνέχεια απέλυσε τον εργαζόμενο με την αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν λεφτά.
Παρόλα αυτά, έφτασε το βράδυ του αποκλεισμού στο μαγαζί του με ένα εντυπωσιακό SUV, όχι και τόσο αντίστοιχο με το αυτοκίνητο της συνδικαλίστριας του Σωματείου Καθαριστριών κεντρικής Μακεδονίας που δέχτηκε επίθεση στη Θεσσαλονίκη το Δεκέμβρη του 2009, και το οποίο σχολιάστηκε από τον "xέρι-xέρι" ως ακριβό απόκτημα...

Άρα, βαδίζοντας στο δρόμο που χάραξε ο "xέρι-xέρι", επαγωγικά συμπεραίνουμε ότι εκτός από την εύπορη (!!!) καθαρίστρια και ο "Ψητόπουλος" έχει το κατιτίς του...εκτός βέβαια από τα 4 ψητοπωλεία που εκμεταλλεύεται!

Ο εν λόγω εργαζόμενος είναι και στο προεδρείο του σωματείου για ευνόητους λόγους.
Αποκλεισμός του μαγαζιού είχε ξαναγίνει και μετά την απόλυση, και έχει ήδη δημιουργηθεί κλίμα στη γειτονιά. Πολλοί περαστικοί ενημερώθηκαν από τις προκηρύξεις των παιδιών του σωματείου, και σχεδιάζεται και νέος αποκλεισμός στη συνέχεια. Κανείς από τους διερχόμενους δεν μπήκε για σουβλάκια, τουλάχιστον όσο ήμουνα εγώ εκεί, και το highlight της βραδιάς ήταν η απειλή προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ότι αν βγουν να μιλήσουν με τους απέξω θα έχουν προβλήματα...

Δεν έλειψαν και οι βόλτες, στο σημείο, των γραφικών της ομάδας Δ, τους οποίους πλέον έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παντού και με κάθε αφορμή, έτοιμους να επιβάλλουν "το νόμο και την τάξη"...Αφού βέβαια είδαν ότι γίνονταν μια ειρηνική διαμαρτυρία στην οποία δεν μπορούσαν να κάνουν τους γνωστούς τραμπουκισμούς τους, δεν ασχολήθηκαν περαιτέρω.

Άντε, και σ´άλλα τέτοια με επιτόπου δράση των εργαζομένων κι όχι διαμεσολάβηση από εργατοπατέρες.
Αναμένουμε!

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Ο κόσμος του θεάματος δεν είναι παρά η κατοπτρική όψη του κόσμου του εμπορεύματος και επίμονος απόστολός τους είναι ο κόσμος της διαφήμισης. Κοινοτυπίες, φυσικά…Εκείνο που διαρκώς επανέρχεται και πάντα με ενοχλητικό τρόπο είναι ότι ο κόσμος του εμπορεύματος και ο κόσμος του θεάματος απεχθάνονται και τα αυθεντικά ταξίδια και τα απέριττα βαγόνια των τραίνων, τα απαλλαγμένα από κάθε άχρηστη προτροπή προς κατανάλωση.

Βαγόνια που, επί πλέον, είναι ασφυκτικά γεμάτα από κουρασμένους εργαζόμενους και ελάχιστους ταξιδευτές. Μαζί με το αυθεντικό ταξίδι απεχθάνονται και την αυθεντική δημιουργία, αφού στη θέση της επιβάλλουν την αλλοτριωμένη και διαχωρισμένη εργασία. Αλλά η δημιουργικότητα και η αυθεντικότητα δεν είναι παρά οι θεμελιώδεις συνιστώσες μιας Άλλης Ζωής και μιας Άλλης Κοινωνίας, που, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, διαρκώς ονειρεύονται και συστηματικά προετοιμάζουν. Επειδή η διαδικασία ξεπεράσματος του Συστήματος είναι εξαιρετικά εκτεταμένη και καθόλου αυτονόητη, δεν θα πάψουν ποτέ να μας προξενούν ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση οι πράξεις εκείνες που - είτε κυριολεκτικά, είτε συμβολικά - αδρανοποιούν το υπάρχον Σύστημα και το αφοπλίζουν από τα ένδικά του μέσα. .

Έτσι, λοιπόν, ήταν για μας μια διανοητική απόλαυση, ένα κομψό και ολιγοσέλιδο εγχειρίδιο ταξιδιωτικής ανατροπής και αντίστασης, ένα σαββατιάτικο sonsenuto εν κινήσει, η δράση που η καλή τύχη μάς έφερε κοντά της, στο τραίνο της γραμμής Μοναστηράκι - Αεροδρόμιο, το Σάββατο, 16 Ιανουαρίου, δράση που με ενδιαφέρον θα περιμένουμε τις επόμενες παραλλαγές. Η αργή, ουδέτερη αλλά θεατρικά καλλιεργημένη και θερμή, από τη μέριμνα της επιτυχούς έκβασης, φωνή, που η χρήση ντουντούκας ανύψωνε την έντασή της, επανέλαβε τρείς φορές, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, το αναρτημένο σε μια από τις πινακίδες του βαγονιού διαφημιστικό κείμενο. Κακόγουστο κείμενο προτροπής σε κατανάλωση, ενοχλητικά άχρηστο, που, επί πλέον, εμποδίζει την, έτσι κι αλλιώς, περιορισμένη όραση των επιβατών που το συνήθως μονότονο ταξίδι τους δεν θυμίζει ούτε το ταξίδι του Υπερσιβηρικού ούτε του Οριάν- Εξπρές. Ο ψυχρός διπλασιασμός (οπτικός - ακουστικός) του περιεχομένου του μηνύματος, μέσω της επαναληπτικής ανάγνωσης, όπως αντικατοπτριζόταν στα σχεδόν συνωμοτικά βλέμματα συνεπιβατών, γελοιοποιούσε όχι μόνο τη συγκεκριμένη διαφήμιση αλλά και το σύστημα που την υποστηρίζει. Μέσα στο χρόνο της ανάγνωσης, όσο χρειάστηκε το τραίνο από τη μια ως την άλλη στάση, σε συμβολικό επίπεδο, το Σύστημα φαινόταν να καθίσταται μετέωρο και ανενεργό.+

Η εφυία και η καλή χρήση της φαντασίας, που τόσο άχρηστα και επικίνδυνα είναι για το Σύστημα, φαίνεται πως δεν μπορεί παρά να ταξιδεύουν και με τα τραίνα της εξέγερσης…

ΕΜΜΑΝ, 18 ο1 10

Sonsenuto: συγκρατημένο (μουσικός όρος )

Η ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ



ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/01

ώρα 6μ.μ στην Πλατεία Τερζάκη

Θα συνεχιστεί με πορεία προς την πλ.Γαρδένιας, όπου θα γίνει γλέντι οικονομικής ενίσχυσης

ΖΩΗ! ΟΧΙ ΤΣΙΜΕΝΤΟ…

Εδώ και πολλούς μήνες αγωνιζόμαστε ενάντια στην καταστροφή μερικών από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους που έχουν απομείνει στην πόλη μας, τις πλατείες Μερκάτη, Πλαστήρα, Ελευθερίας, Νεκροταφείου και Άνοιξης. Δεν αρκεστήκαμε να αναθέσουμε την προσπάθεια της διάσωσης των πλατειών μας σε ειδικούς: αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε επιτροπές στις πλατείες μας, να τις ζωντανέψουμε με διάφορες εκδηλώσεις. Αποφασίσουμε να δράσουμε και όχι να σιωπήσουμε: προχωρήσαμε σε επιτυχημένους αποκλεισμούς του δημαρχείου τις μέρες των δημοπρατήσεων που οδήγησαν σε σοβαρή καθυστέρηση των έργων. Βρεθήκαμε στη διαδρομή με πολλούς και σημαντικούς συλλόγους και κοινωνικούς φορείς της γειτονιάς, πολιτιστικούς, εργατικούς και νεολαιίστικους.

Όλοι μαζί βαδίζουμε μέχρι και σήμερα, ενωμένοι κάτω από ένα κοινό σκοπό: Να μην περάσει η καταστροφή των πλατειών, να βρει η πολιτική ηγεσία εκείνες τις λύσεις στα προβλήματά μας που δεν θα δημιουργούν άλλα μεγαλύτερα, σε εμάς και στο περιβάλλον.

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ!

Ο πρώτος κύκλος των δημοπρασιών έληξε θετικά για τους κατοίκους: Κανείς εργολάβος δεν πήρε τα έργα, όλοι οι φορείς και οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης πήραν σαφή θέση ενάντια στα υπόγεια πάρκινγκ στις πλατείες μας, ενώ ο δήμος και ο δήμαρχος κ. Καζάκος δεν έκαναν καμία προσπάθεια να πείσουν τους κατοίκους ότι τα έργα πρέπει να προχωρήσουν, εκτός από την έκδοση ενός πολυτελούς ιλουστρασιόν φυλλαδίου!

Σήμερα ο δήμος επιχειρεί να ξεπεράσει το εμπόδιο των αντιδράσεων των κατοίκων, καλώντας τους εργολάβους να καταθέσουν τις προσφορές τους σε 3 διαφορετικά μέρη (ΚΑΠΗ, Δημαρχείο, Πνευματικό Κέντρο), σε δύο διαδοχικές ημερομηνίες (26/01 & 02/02). Δηλαδή, επιλέγει το ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ με τους κατοίκους που αγωνίζονται και δείχνει αποφασισμένος να δώσει τις πλατείες στους εργολάβους, ακόμα και μέσα σε κλίμα γενικής κατακραυγής!

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΔΕN ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.

Αφού δεν μας σταμάτησαν ούτε οι γνωστοί τραμπούκοι του δημάρχου, ούτε η παρουσία των ΜΑΤ και άλλων δυνάμεων καταστολής, δεν θα μας σταματήσει ούτε το κρυφτούλι που παίζει ο δήμος σήμερα. Στη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ και στην ΠΟΡΕΙΑ προς την πλατεία Γαρδένιας, την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 / 01, καθώς και στις κινητοποιήσεις τις μέρες των δημοπρατήσεων (26/01 & 02/02) πρέπει να δώσουμε όλοι οι κάτοικοι το «παρών», για να δώσουμε ένα ΙΣΧΥΡΟ ΜΗΝΥΜΑ: Δεν μας φοβίζουν τα παιχνίδια του δημάρχου, αντίθετα, μας εξοργίζουν.

Δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα μας μέχρι να δικαιωθούμε. Θα είμαστε όλοι εκεί όταν χρειαστεί, να υπερασπιστούμε τις πλατείες μας. Γνωρίζουμε καλά ότι ο αγώνας μας αυτός θα έχει διάρκεια, γνωρίζουμε επίσης ότι αυτός ο αγώνας μας αφήνει και παρακαταθήκες για μια άλλη κοινή συμβίωση στις γειτονιές μας, έναν άλλο τρόπο να επικοινωνούμε μεταξύ μας και να συναποφασίζουμε για το μέλλον μας.

Και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση μας!

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΩΝ, ΦΟΡΕΩΝ & ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Καπιταλιστικός Μονόδρομος;

από tvxs

Καταστρέφουν τα ρούχα τους πριν τα πετάξουν

Τη στιγμή που ο χειμώνας στο Μανχάταν είναι βαρύς και το ένα τρίτο της πόλης πλήττεται από τη φτώχεια, η εταιρεία ρούχων H&M’s και άλλες άλλες μεγάλες εταιρείες ένδυσης καταστρέφουν τα αφόρετα ρούχα που τους περισσεύουν πριν τα πετάξουν στα σκουπίδια, έτσι ώστε να μην τα φορέσει ή τα πουλήσει κανείς.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ των New York Times, είναι συνηθισμένη τακτική του καταστήματος H&M, στο Μανχάταν, να καταστρέφει στοίβες αφόρετων ρούχων. Οι άστεγοι είναι οι πιο κατάλληλοι να επιβεβαιώσουν το γεγονός καθώς ψάχνουν στις πυραμίδες από ρούχα για να βρουν αυτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Επίσης, την εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα βρέθηκαν δεκάδες τρυπημένα ενδύματα πεταγμένα σε σκουπιδοντενεκέδες από τα πολυκαταστήματα Wal-Mart, λίγα μέτρα μακριά από την 35η Λεωφόρο.

Οι υπεύθυνοι των καταστημάτων της H&M, δεν φαίνονται πρόθυμοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων ενώ των Wal-Mart, υποστήριξαν ότι τα περισσευούμενα ρούχα τους τα διοχετεύουν σε φιλανθρωπίες.

Η εταιρία H&M που εδρεύει στην Σουηδία, έχει έναν υπεύθυνο που συντονίζει τις προσπάθειες της εταιρίας να πληροί και να ενισχύει τα κριτήρια αειφορίας. Στο αντίστοιχο σάιτ προβάλλεται η μείωση του μεγέθους των ετικετών, ως πρακτικής της H&M για εξοικονομηθεί ενέργεια. Άλλη μια κίνηση εντυπωσιασμού στο πλαίσιο του «κοινωνικού προφίλ» της εταιρείας...

ΓΙΟΡΤΗ ΤΕΛΟΥΣ ΞΕΝΑΓΗΣΗΣ ΑΘΛΙΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου όσοι πήραμε μέρος (εξυπακούεται και όσοι άλλοι θέλουν) στις ξεναγήσεις με άξονα τους Αθλίους των Αθηνών, θα βρεθούμε στη 1 το μεσημέρι στο Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30 (παράλληλη της Μυλλέρου) στο Μεταξουργείο για να γνωριστούμε καλύτερα, να φάμε, να πιούμε, να διασκεδάσουμε και να συζητήσουμε για ό,τι έγινε και ό,τι θέλουμε να γίνει στον τομέα της επανοικειοποίησης του χώρου μέσω των ξεναγήσεων. Ένα φυλλάδιο και ένα αναμνηστικό CD με τραγούδια για την Αθήνα περιμένουν τους συμμετέχοντες. Καλό είναι όσοι έρθουν να φέρουν και κάνα φαγητό ή κανά πιοτό να τα μοιραστούμε, γιατί το μοιρασμένο είναι πάντα καλύτερο από το αγορασμένο.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα από κοντά.

Ομάδα επανοικειοποίησης του χώρου των Αγνώστων Καλλιτεχνών
Translation