ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΟΙ Α-ΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 11 00 ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ(ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ-ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ,ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ) ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ






ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.

Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».

Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.

Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού... Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.

Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!

Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας...


ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου


ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας


ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ


Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009

ΝΕΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΓΚΙΝΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΘΕΜΑΤΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ-ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΔΡΑΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΜΑΔΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ(ΑΝΤΙΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΡΑΣΤΙΣΤΙΚΟ-ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΣΟΕΕ) ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Το σκεπτικό

της δράσης- στα πλαίσια της διαμαρτυρίας ενάντια στην ποινικοποίηση της μάσκας, της κουκούλας και της εξύβρισης αρχής.

απόπειρα να ενωθούν δυο κομμάτια της πόλης,
δυο πλευρές της ζωής,
δυο τύποι μάσκας,
δυο στάσεις ζωής.
η απάθεια και η δράση.
το απαγορευμένο και το επιβαλλόμενο.
το ιδιωτικό και το δημόσιο.
το καταναλωτικό και το αληθινό. η γυναίκα μέσα σε πλαίσια και στερεότυπα και η γυναίκα όπως επιλέγει να είναι.. Ανεξέλεγκτη
.
Το σενάριο-περιγραφή της ανοιχτης δράσης στα πλαίσια της διαμαρτυρίας στις 4-4

Ενώ πραγματοποιούνταν προσυγκέντρωση στο σταθμό του θησείου, κάποιες άλλες προσυγκεντρώνονται έξω από το σταθμό Μοναστηρακίου.

Στο σημείο λοιπόν εκείνο που τελειώνει η κατανάλωση και καταλήγουν γυναίκες άντρες και παιδία και όλα τα παραμύθια για την απόκτηση της ομορφιάς και της ευτυχίας.. γίνεται η δράση.

Όσες γυναίκες ήθελαν να συμμετέχουν είχαν η κάθε μια από μια μάσκα ομορφιάς μαζί τους.
συναντιόμαστε και απλωνόμαστε πάνω στην πλατειά και η κάθε μια βρίσκει τον τόπο της για να δράσει και να είναι εμφανής.
αφήνουμε να περάσει κάποιος χρόνος μέχρι να ενσωματωθούμε και να ξεχαστεί η όποια σχέση μεταξύ μας.

Αισθανόμαστε το χώρο, τον τόπο, τη στιγμή και το περιβάλλον και όταν η κάθε μια αισθανθεί έτοιμη ξεκινά.
Σε ανύποπτο χρόνο ξεκινάει η κάθε μια να βάζει στο πρόσωπο της μάσκα ομορφιάς.
αλείφει το πρόσωπο της, αργά και με προσεκτικές κινήσεις, απλώνοντας την κρέμα γύρω από τα μάτια και σε όλο το πρόσωπο και στέκεται εκεί μέχρι η μάσκα να στεγνώσει.

Εντωμεταξύ συμβαίνει αυτό και από τις υπόλοιπες ενώ την ίδια στιγμή πολλές γυναίκες αλλά και άντρες που περνούν αναγνωρίζουν την διαδικασία και τους κινείται η περιέργεια.

Όλοι ξέρουμε ότι όταν φοράς τη μάσκα αυτή δε πρέπει να μιλήσεις γιατί θα σπάσει και έτσι δε θα γίνει η δουλεία. Γίνεσαι αλλόκοτη σαν φάντασμα και όταν σου μιλάνε δεν απαντάς για να μην κουνήσεις το στόμα σου και κάνει ρωγμές. Συνήθως όταν σου μιλάνε απαντάς με μουγκρητά..
Εικόνες αλλόκοτες της καθημερινής ζωής των γυναικών.

Όλη η δράση γίνεται με αργό και νωχελικό ρυθμό
για να κάνει αντίθεση με το ρυθμό που επικρατεί στο σημείο ένα σαββατιάτικο πρωινό και έτσι να τραβήξει το ενδιαφέρον και παράλληλα να είναι απόκοσμη, θυμίζοντας μια ιδιωτική, γυναικεία σκηνή.

Μόλις αισθανόμαστε ο,τι η μάσκα αρχίζει να τραβάει το πρόσωπο έντονα συγκεντρωνόμαστε όλες μαζί σιγά-σιγά και κατευθυνόμαστε σαν πομπή γυναικών, με πορεία προς το Θησείο.

κατηφορίζουμε όλες μαζί απλά και αργά τον δρόμο παράλληλα με τις γραμμές μέχρι το θησείο και εκεί συναντιόμαστε με τους υπόλοιπους για την πορεία..

Όσοι παρακολουθούν την δράση οδηγούνται στην συγκέντρωση για την πορεία.
Εκεί τελειώνει πλένοντας τα πρόσωπα μας.
(Διάρκεια 30-40 λεπτά περίπου).


Γυναίκες που φοράνε τις μάσκες ομορφιάς και γίνονται σα μούμιες που δε μπορούν να μιλήσουν. Είναι μια εικόνα συμβολική για το πώς μας θέλουν. Υποταγμένες και υποταγμένους στα παραμύθια της καταναλωτικής και αλλοτριωμένης ζωής.
τις κουκούλες και τις μάσκες του ψέματος, της υποκρισίας και του φόβου, της ανασφάλειας και της υποταγής δε της θέλουμε στα κεφάλια μας ούτε στην ψυχή μας.

Προτιμούμε τις μάσκες τις ελευθέριας που μας οδηγούν στην αναζήτηση της αληθινής ζωής.

δραση 4-4-09


δραση που ξεκινησε στο μοναστηρακι 11πμ στις 4-4 και κατεληξε στη συγκεντρωση -πορεια στο θησειο στα πλαισια της δρασης εναντια στο νομο για τις κουκουλες κια την περιυβρυση αρχης 

δραση 4-4-09

δραση 4-4-09


ΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ 4-4-2009

Κείμενο αντιπληροφόρησης που μοιράστηκε στους επισκέπτες της έκθεσης bodies στις 11-4-09.

ΣΗΜΕΡΑ ΧΑΖΕΥΟΥΜΕ ΓΔΑΡΜΕΝΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ,
ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΧΑΖΕΥΟΥΜΕ ΓΔΑΡΜΕΝΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

Παρόλο που η προέλευση των πτωμάτων υποτίθεται πως είναι «πιστοποιημένη», τα σώματα αυτά αποπροσωποποιούνται, γίνονται ανώνυμα και η διαδικασία της πλαστινοποίησης παρουσιάζεται κάτω από ένα καθαρά τεχνικό και βιομηχανικό πρίσμα. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια προσέγγιση, που θυμίζει τη μεταχείριση των πτωμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
από το Πόρισμα της γαλλικής Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για θέματα ηθικής στις επιστήμες της Ζωής και της Υγείας για την έκθεση «Our Body» (Ιούνιος 2008)

Αν η ναζιστική θηριωδία σημάδεψε καίρια τη συνείδηση του κόσμου μας, αυτό δεν συνέβη μόνο, ούτε τόσο εξαιτίας της έκτασης των εγκλημάτων της, όσο εξαιτίας του γεγονότος ότι γεννήθηκε από τα σπλάχνα ενός από τους πιο προηγμένους τεχνολογικά και συνάμα τους πιο μορφωμένους, καλλιεργημένους και πολιτικοποιημένους λαούς της Ευρώπης. Καταλυτική σε τούτη την, υπόγεια στην αρχή κι έπειτα ξέφρενη, πορεία προς το Άουσβιτς υπήρξε η διαμόρφωση μιας ορισμένης στάσης απέναντι στο θάνατο. Μες από τη ναζιστική αισθητικοποίηση των πάντων, ο θάνατος έπαψε να σημαίνει πένθος, έχασε τον έως τότε άρρηκτο δεσμό του με το αίσθημα της ανεπανόρθωτης απώλειας και μεταμορφώθηκε σε κάτι ψυχρό, που θα μπορούσε να έχει … εικαστικό ενδιαφέρον, τυλιγμένο και με επιστημονικά προσχήματα. Κι έτσι, ανεπαίσθητα, μια από τις πιο πολιτισμένες κοινωνίες της Ευρώπης προετοιμάστηκε για να γίνει, όχι απλώς μια πολεμική μηχανή, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: μια μηχανή θανάτου, μια φονική μηχανή.

Από τις αρχές Φεβρουαρίου, μέσα στο χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων βρίσκονται γδαρμένα, πετσοκομμένα, διαμελισμένα, «πλαστινοποιημένα» και στημένα σε διάφορες ευφάνταστες πόζες τα πτώματα κάποιων ανθρώπων, που είχαν την ατυχία να μην είναι φίλοι ή γνωστοί κανενός μας, ώστε να φροντίσει κάποιος να τους κηδέψει με την ουσιαστική σημασία του όρου: ν’ αναθυμηθεί δηλαδή και να τιμήσει κοινά περιστατικά από τη ζωή τους, τ’ όνομά τους, το γέλιο τους, το κλάμα τους, τις γκριμάτσες τους, τις έγνοιες τους, το μοναδικό χνάρι που άφησαν, όπως ο κάθε άνθρωπος, πάνω στη γη ενόσω ζούσαν.

Ούτε η τέχνη, ούτε η επιστήμη, ούτε η παιδαγωγική, ούτε φυσικά η ευαισθητοποίηση του κοινού στο θέμα των μεταμοσχεύσεων, τίποτα δεν είναι δυνατόν να δικαιολογήσει αυτό την ανεπίτρεπτη μετατροπή του θανάτου σε δήθεν επιστημονικό τσίρκο με εικαστικές ανησυχίες. Πόσο μάλλον σ’ ένα τόπο, όπου εξακολουθεί να διδάσκεται στα σχολεία η Αντιγόνη κι όπου πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουμε, πως ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία αντιμετωπίζει τους νεκρούς, λέει τα πάντα για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους ζωντανούς. Αυτό που παίζεται εδώ λοιπόν, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ώστε να μην περάσει απαρατήρητο.


Μέχρι σήμερα, οι σύγχρονες κοινωνίες είχαν αποφασίσει να επιτρέπεται η χρησιμοποίηση νεκρών ανθρώπινων σωμάτων με ξεκάθαρες τις συνθήκες απόκτησής τους και αποκλειστικά μέσα στα οριοθετημένα πλαίσια της ιατρικής έρευνας και της διδασκαλίας της. Δηλαδή με στόχο πολύ συγκεκριμένα και αυστηρά τη θεραπεία ασθενειών, δηλαδή τη συνδρομή προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, και όχι τη «γνώση» γενικά και αφηρημένα ― που, έτσι, δεν διαφοροποιείται ποιοτικά από την απλή (έως και νοσηρή) περιέργεια ―, ούτε τη διασπορά δήθεν υγιεινιστικών νουθεσιών μέσω εκφοβισμού («βλέποντας τα μαυρισμένα πνευμόνια, αποφεύγετε το κάπνισμα»), ούτε φυσικά την αισθητική απόλαυση … «τοπίων εσωτερικής ομορφιάς», κι ακόμα λιγότερο το ιδιωτικό κέρδος.

Μήπως αυτή η οριοθέτηση έγινε για να κατοχυρωθεί ένα «προνόμιο» στους σπουδαστές της ιατρικής, όπως ισχυρίζεται ανεπαίσχυντα η διαφημιστική εκστρατεία αυτής της έκθεσης; Ασφαλώς όχι!

Το σημείο αυτό είναι καίριο, διότι αφορά το στοιχειώδες ανθρωπιστικό θεμέλιο των σύγχρονων κοινωνιών αφού δηλώνει πράγματι ότι, ξεκομμένη (όχι από το γενικά «επιστημονικό» αλλά) από το συγκεκριμένα θεραπευτικό πλαίσιο και σκοπό, η επεξεργασία και η περιεργασία νεκρών δεν προάγει ούτε τη γνώση, ούτε κάποια αισθητική απόλαυση, ούτε κανένα φιλάνθρωπο συναίσθημα (όπως ισχυρίζονται μπερδεύοντάς τα όλα μαζί οι διοργανωτές και οι υποστηρικτές αυτής της έκθεσης), αλλά τη νάρκωση βασικών αντανακλαστικών του πολιτισμένου ανθρώπου και την υποδόρια εισαγωγή στο βάθος της προσωπικότητάς του μιας εκλεπτυσμένης αναισθητοποίησης απέναντι στη φρίκη.

Θεωρούμε επομένως άκρως ανησυχητικό ― ιδιαίτερα στο βαθμό που συνεπικουρείται από δημόσιους φορείς, όπως ο Δήμος Αθηναίων και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων ―, το γεγονός ότι σήμερα, μες από τούτη την έκθεση και με τη βοήθεια ισχυρών δόσεων δήθεν αισθητικής δημιουργίας και επιστημονικού διδακτισμού σαν αναισθητικό για την ήπια καταστολή των όποιων αντιδράσεων, επιχειρείται η συμφιλίωση της κοινωνίας με την ιδέα μιας αχαλίνωτης εκμετάλλευσης ακόμα και των νεκρών σωμάτων σαν σκέτα αντικείμενα και εμπορεύματα προς αγοραπωλησία!

Οτιδήποτε προσπαθεί να μας συμφιλιώσει με τη φρίκη, να μας κάνει αναίσθητους στο θάνατο και να ναρκώσει τα αντανακλαστικά μας απέναντι στην εμπορευματοποίηση κυριολεκτικά των πάντων, είναι εχθρικό προς την κοινωνική μας συγκρότηση και επικίνδυνο. Ιδιαίτερα όταν αυτό ζητάει τη συνενοχή της τέχνης, της επιστήμης, της παιδαγωγικής, του ανθρωπισμού και του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση!

Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς απέναντι σε βιοπολιτικά πειράματα, που προωθούν έντεχνα την αναισθητοποίηση βασικών αντιστάσεων στο απάνθρωπο.

Γι’ αυτό απαιτούμε την ακύρωση αυτού του αίσχους και ζητάμε να ενώσετε τη φωνή σας με τις δικές μας!

Εργαστήριο αντισωμάτων ενάντια στην έκθεση «Bodies»
Περισσότερη πληροφόρηση http://aboutbodies.blogspot.com

ΒΑΛΑΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ



πορεια, θησειο ,μοναστηρακι ,ψυρρη,συνταγμα






ΕΙΝΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ  ΒΛΑΒΕΡΑ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ      

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ


ΑΣΕ ΤΑ ΨΩΝΙΑ ΣΤΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΑ 

ΒΑΛΑΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΙΜΩΝΕΙ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ

μασκοφορα πορεια

Translation