μεσαιωνας



Την Δευτέρα 31 Μαίου κατά την προσέλευσή μου στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του ισραήλ λίγο πριν τις 8μμ δέχθηκα έλεγχο από ομάδα αστυνομικών.
Η συγκεκριμένη ομάδα βρισκόταν στην οδό Ανδριανείου λίγα μέτρα πριν τη συμβολή της με την λεωφόρο Κατεχάκη. Αφού έλεγξαν την τσάντα μου και είδαν την ταυτότητά μου, με άφησαν να προχωρήσω ευχόμενοί μου "καλό απόγευμα"(!!!). Φτάνοντας στη συμβολή με την κατεχάκη είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να τρέχει προς την οδό που ήμουν. Βλέποντας τις άγριες διαθέσεις τους, ενστικτωδώς σήκωσα τα χέρια ψηλά. Εκείνοι έπεσαν πάνω μου και άρχισαν να με ξυλοκοπούν με ότι μέσο διέθεταν χωρίς κανένα έλεος. Ακόμα και μετά από τις υποδείξεις συναδέλφων τους, οι οποίοι με είχαν ελέγξει πιο πριν, δεν σταμάτησαν να με χτυπάν και να με σέρνουν στην άσφαλτο. Αφού διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε λόγος να με συλλάβουν άρχισαν να αποχωρούν, ο τελευταίος της διμοιρίας απασφάλισε μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης και την άφησε να σκάσει δίπλα στο πόδι μου, ενώ ήμουν ημιλιπόθυμος. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι παραμόρφωση του προσώπου μου, αιμάτωμα στο μάτι, διάσειση, κάταγμα στο αριστερό χέρι, μώλωπες στο σώμα και θλαστικο τραύμα στο πόδι με χημικό έγκαυμα από τη χειροβομβίδα.

Είναι πιθανόν η ελληνική αστυνομία να ζήλεψε την αίγλη, το κύρος και την αποτελεσματικότητα των ισραηλινών συναδέλφων τους οι οποίοι δολοφόνησαν άμαχους ανθρώπους.

Να είναι σίγουροι ότι όποια μέθοδο και αν χρησιμοποιήσουν δεν πρόκειται να κάμψουν την διάθεση και την ανάγκη μου να αγωνίζομαι και να αντιδρώ σε ότι άδικο συμβαίνει γύρω μου.

Η αλληλεγγύη μου προς τον μονίμως δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και τους ακτιβιστές των πλοίων ελευθερίας για τη Γάζα, ήταν, είναι και θα είναι δεδομένη.


Υ.Γ. Είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρχαν ζαρντινίερες γύρω μου, ούτε φόραγα πράσινα παπούτσια, παρολαυτά όποιος διαθέτει περαιτέρω ντοκουμέντα για το συμβάν ας τα στείλει στο παρακάτω e-mail. (31maiou@gmail.com)

Χρίστος

o Μάριος είναι ένας από εμάς








Ο Μάριος είναι ένας από εμάς. Εμάς που διαδηλώσαμε την προηγούμενη Πέμπτη ενάντια στα νέα μέτρα που λεηλατούν την ήδη λεηλατημένη ζωή μας. Τα μακριά ράστα μαλλιά και το σακίδιο που περιείχε τα ρούχα της δουλειάς του, είναι καθηγητής κολύμβησης, ήταν μάλλον αρκετά για να τον ξεχωρίσουν μέσα στο πλήθος. Μια φωνή, πιάστε τον, και ο Μάριος βρέθηκε να τον τραβάνε από τα μαλλιά και να τον χτυπάνε οι ματάδες.


Στην τσάντα βρέθηκε υγρό ΣΑΜΠΟΥΑΝ αλλά ο Μάριος κατηγορείται ότι πέταγε μολότωφ. Μάρτυρες κατηγορίας ένας ματατζής και μάρτυρες υπεράσπισης πολλοί που ο δικαστής δεν καταδέχτηκε να ακούσει. Υπάρχουν φωτογραφίες, υπάρχουν και βίντεο, αλλά κανείς δεν καταδέχτηκε να δει. Ο Μάριος είναι σήμερα στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια τα ματ άνοιξαν κεφάλια και χτύπαγαν κόσμο. Ο Μάριος θα προφυλακισθεί και είναι μόνος σήμερα το βράδυ. Ο ανακριτής είπε χαρακτηριστικά, «αν τα παιδιά λένε ψέμματα (τα παιδιά είναι τα ματ), θα πέσει φωτιά να μας κάψει». Ο ΜΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.

ουδεν σχολιο


ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Διαβάστε και θαυμάστε (ή και αναγουλιάστε) τι δήλωσαν οι μητροπολίτες Κονίτσης και Καλαβρύτων για την προφυλάκιση του Δ. Παπαγεωργίου, ενός εκ των συλληφθέντων για τα επεισόδια στην Πανόρμου, στις 23 Γενάρη. Ο εν λόγω τραμπούκος είναι συντάκτης της "Ελεύθερης Ώρας" και έχει απασχολήσει τη δικαιοσύνη και στο παρελθόν.
Δυστυχώς η παραπομπή γίνεται στην ίδια την "Ελεύθερη Ώρα", γιατί που αλλού θα μπορούσε κανείς να βρεί γραμμένα τέτοια διαμάντια...
Φαίνεται ότι οι συγκεκριμμένοι ούτε καν διάβαζαν κατά την 7ετία...παίζει να συμμετείχαν και ενεργά...

συνέχεια εδώ

ξεναγηση φιλοπαππου 31 Ιανουαριου

Αύριο το πρωί, Κυριακή, 31 ο1 1ο, θα αρχίσει η εξερεύνηση/ανασκαφή/επαναοικειοποίηση του λόφου του Φιλοπάππου. Θα είναι ο πρώτος περίπατος. Ο δεύτερος περίπατος θα γίνει στο ίδιο μέρος, αλλά θα επικεντρωθεί στις διαμορφώσεις του Πικιώνη.

Τόπος συνάντησης: κάτω από την Ακρόπολη και το Ηρώδειο, στη συμβολή Αποστόλου Παύλου και Ροβέρτου Γκάλη, στην αρχή του πεζόδρομου προς τον Αγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη.

Ωρα: 12.οο

Πένθος, μελαγχολία και "εθνική συνείδηση", ή, περί κρυφομεταναστών

πέμπτη, 21 ιανουαρίου 2010




Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έζησα σπουδάζοντας για περίπου πεντέμιση χρόνια, πρόσεξα ένα παράξενο φαινόμενο στις σχέσεις μου με τους ελληνοαμερικανούς μετανάστες: Μιλούσαν διαρκώς με μεγάλη θέρμη για ζητήματα έθνους, εθνικής ταυτότητας, εθνικής ιστορίας, εθνικών κινδύνων και εθνικής αλλοίωσης, αλλά είχαν μηδενική επαφή με την Ελλάδα, για την οποία σε άλλες στιγμές έλεγαν τα χειρότερα δυνατά πράγματα. Εγώ από την άλλη σπανιότατα έβλεπα τον λόγο να ασχοληθώ με τέτοιου είδους ερωτήματα, αλλά στην Ελλάδα επέστρεφα κάθε χρόνο και καθόμουν όσο το δυνατό περισσότερο. Από τους συμπατριώτες συμφοιτητές μου, από την άλλη πλευρά, αυτοί που είχαν την πιο εμμονική σχέση με την ελληνικότητα, έμειναν στις Η.Π.Α και αποτελούν, πλέον, μέλη της νέας γενιάς μεταναστών εκεί. Αντίθετα, εγώ, που είχα πάντοτε πολύ πιο δεκτική σχέση με τις ίδιες τις Η.Π.Α, δεν διανοήθηκα ποτέ να μείνω εκεί μόνιμα και επέστρεψα στην Ελλάδα για να κάνω την δεκαοκτάμηνη στρατιωτική μου θητεία (σε αντίθεση με αρκετούς από τους εν Αμερική ασυμβίβαστους πατριώτες). Οι φιλικές μου σχέσεις με Ιρλανδούς και ιρλανδοαμερικανούς αποκάλυψαν ένα σχεδόν ταυτόσημο φαινόμενο: οι σκληροπυρηνικότεροι υποστηρικτές του ανένδοτου αγώνα κατά του Η.Β ήταν κάτοικοι Η.Π.Α, και μιας και αυτούς γνώρισα πρώτα, η πρώτη μου επίσκεψη στην Ιρλανδία με σόκαρε με το πόσο πιο συμβιβαστικός και αυτοκριτικός ήταν ο μέσος, εξαντλημένος από την διαρκή και άκαρπη βία, Ιρλανδός.

Παρακολουθώντας την ομιλία του Ζίζεκ "Μια λακανική έκκληση για φονταμενταλισμό" που δημοσίευσα πρόσφατα, σκεφτόμουν για την σχέση αυτών των παράδοξων φαινομένων με την περίφημη φροϋδική αντίστιξη πένθους (mourning) και μελαγχολίας (melancholy). Στην πρώτη αντίδραση στην απώλεια, ως γνωστόν, ο Φρόυντ βλέπει μια διαδικασία σταδιακής επεξεργασίας της, έτσι ώστε αυτός που πενθεί, αρχίζει σιγά-σιγά να αποδέχεται την απώλεια ως μη αναστρέψιμη. Αντίθετα, ο μελαγχολικός αρνείται να αποδεχτεί το συμβάν της απώλειας, και προσαρτάται στο χαμένο αντικείμενο ναρκισσιστικά, αντλώντας από το μελαγχολικό σύμπτωμα την δευτερογενή ηδονή που του δίνει η αίσθηση ότι "παραμένει πιστός" σε αυτό που χάθηκε.

Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο οι παλιότεροι όσο και οι νεότεροι μετανάστες που γνώρισα στις Η.Π.Α μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως μελαγχολικοί. Αφενός γιατί ανέπτυξαν μια εμμονική σχέση με την "χαμένη πατρίδα", αφετέρου γιατί μετέτρεψαν την δυστυχία χωρισμού από αυτήν σε δευτερογενή πηγή ηδονής. Στην ίδια ομιλία, ο Ζίζεκ, αναφερόμενος στην συναφή συζήτηση του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, παρατηρεί ότι το εκπληκτικό σε ό,τι αφορά την μεταμοντέρνα μελαγχολία είναι ότι αρχίζει να θρηνεί την απώλεια εκ των προτέρων, διότι το αντικείμενο της επιθυμίας δεν την ενδιαφέρει παρά ως απωλεσθέν. Με άλλα λόγια, προδίδει το αντικείμενο της ως ζωντανό οργανισμό ακριβώς έτσι ώστε να μπορεί να παραμείνει αιώνια πιστή σε αυτό ως νεκρό. Αυτό ακριβώς όμως ήταν το κοινό σημείο των ελλήνων μεταναστών που γνώρισα στις Η.Π.Α: Με την πραγματική, ζώσα Ελλάδα, δεν ήθελαν καμμία σχέση. Η Ελλάδα αυτή τους άφηνε παγερά αδιάφορους, και ήταν πάντα διατεθειμένοι να επιχειρηματολογήσουν για τις μύριες όσες αδυναμίες της έναντι της χώρας στην οποία προσέφυγαν. Όχι, αυτό στο οποίο ήταν εμμονικά προσκολλημένοι ήταν μια φαντασιακή Ελλάδα, απομακρυσμένη από τους ίδιους στον χώρο και τον χρόνο, μια Ελλάδα-κειμήλιο. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν ένιωθαν καμμία ανάγκη να επιστρέψουν, ή και όταν τύχαινε να πάνε πίσω για ένα διάστημα επέστρεφαν, θυμάμαι, στις Η.Π.Α, εκνευρισμένοι και ασυμφιλίωτοι με οτιδήποτε έτυχε να δουν ή να ζήσουν εκεί.

Tα παραπάνω είναι από λίγο-πολύ γνωστά ως κοινότυπα ως παρατηρήσεις για την μελαγχολική ψυχολογία πολλών μεταναστών. Αυτό το οποίο είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον είναι το πανομοιότυπο της στάσης των μεταναστώναυτών με τους αντιμετανάστες εθνικιστές μέσα στην Ελλάδα του παρόντος. Διότι οι δεύτεροι, ζώντας ήδη μέσα στον ζωντανό εθνικό οργανισμό, συμπεριφέρονται ωσάν να ζουν υπό διαρκή κατάσταση απώλειας, ωσάν η υπάρχουσα πραγματικότητα του έθνους να είναι βλασφημία και προσβολή απέναντι στην μνήμη του ως απωλεσθέντος που όμως, ταυτόχρονα, δεν εγκαταλείπεται· ωσάν, με άλλα λόγια, να διεκδικούν το δικαίωμα να θρηνούν ως ωσεί παρόν κάτι το οποίο για τους υπόλοιπους είναι ακόμη πραγματικά ζωντανό. Για τον αντιμεταναστευτικό εθνικιστικό λόγο το "έθνος" είναι ήδη ένα κειμήλιο απώλειας και θανάτου που έχει όμως υποκαταστήσει τον απορριπτέο, ζωντανό του εαυτό. Τίποτε δεν μπορεί να καλύψει το κενό της χώρας που χάθηκε, ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, της χώρας-που-έχει-ήδη-πάντοτε-χαθεί, δηλαδή της χώρας που αποτελεί αντικείμενο λιμπιντινικής επένδυσης μόνο ως ήδη νεκρή. Πότε μιλά ο εθνικιστικός αντιμεταναστευτικός λόγος για το έθνος καταφατικά, με αγάπη; Αυτό στο οποίο απευθύνεται είναι μια κοινότητα εν απωλεία, και το μίσος του --και είναι αβυσσαλέο το μίσος τούτο-- στρέφεται ενάντια σε όλους όσους συνεχίζουν, απλώς, να ζουν και να θέλουν απλώς να ζήσουν, να ζήσουν ωσάν να μην έχουν ήδη χαθεί τα πάντα, ωσάν η ζωή να είναι κάτι άλλο από διαρκή θρήνο για αυτό που δεν μπορώ ποτέ να έχω.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο εθνικιστικός αντιμεταναστευτικός συνασπισμός δεν θα ικανοποιηθεί αν δεν υλοποιηθεί τελικά η παροχή ιθαγένειας στους μετανάστες. Δεν θα ικανοποιηθεί ούτε αν και ο τελευταίος μετανάστης αποχωρήσει από την χώρα. Δεν θα ικανοποιηθεί, στις πιο ακραίες του πολιτικές εκφάνσεις, ακόμη και αν καεί και η τελευταία συναγωγή ή σταματήσει η ανέγερση και του τελευταίου τζαμιού. Γιατί το αντικείμενο της επιθυμίας του είναι εξ ορισμού η ίδια η φαντασματική απώλεια (του φαντάσματος της εθνικής καθαρότητας και ομοιογένειας, της υποτιθέμενης στιγμής πλήρους  σύμπτωσης εαυτού με εαυτό), και συνεπώς θα βρίσκει πάντα τρόπους να εφευρίσκει την απώλεια αυτή παντού. Υπ' αυτήν την έννοια, ο ναζισμός δεν είναι παρά η καθαρότερη, η πιο ανεξέλεγκτη έκφανση της ενόρμησης θανάτου (death drive) που κρύβεται μέσα σε κάθε εθνικιστική μελαγχολία. Κανένα Ολοκαύτωμα Εβραίων, ανάπηρων, τσιγγάνων, ή ομοφυλόφιλων δεν στάθηκε αρκετό για να γεμίσει το κενό που ενσάρκωνε το όνομα "Γερμανία", γιατί το κενό αυτό μπορούσε να βαφτιστεί αντικείμενο της συλλογικής επιθυμίας μόνο με τον όρο ότι θα μπορούσε διαρκώς να εφευρεθεί ένας ακόμα που δήθεν παρεμπόδιζε την εκστατική ένωση με αυτό, ένας ακόμα εχθρός του κράτους, ένας ακόμα "ξένος." Υπάρχει μια πολύ σκοτεινή αλήθεια πίσω από την φράση πολλών αντιμεταναστών εθνικιστών ότι "έχουν φτάσει να νιώθουν μετανάστες στην ίδια τους την πατρίδα."

Και η σκοτεινή αυτή αλήθεια φανερώνεται από το γεγονός πως κανείς ο οποίος αισθάνεται καταφατικά για το ανήκειν στην πατρίδα του δεν μισεί και δεν φοβάται τον μετανάστη, όπως κανείς υγιώς ετεροφυλόφιλος δεν γίνεται ομοφοβικός, όπως κανείς πραγματικός πιστός δεν φοβάται τον "άθεο." Η φράση "είμαστε όλοι μετανάστες" θα έπρεπε, ίσως, να αποτελεί το σλόγκαν όχι αυτών που υπερασπίζονται τα μεταναστευτικά δικαιώματα, αλλά αυτών που απεχθάνονται τους μετανάστες γιατί είναι, ασύνειδα, μετανάστες, θύματα της απώλειας ενός φαντασματικού ανήκειν, την οποία αντιπαρέρχονται μετατρέποντας τον ίδιο τον εκδικητικό θρήνο σε φετιχιστική πηγή ηδονής.

Εικόνα: Albrecht Dürer, "Melancholia", 1514.

ΟΥΣΤ ΡΕ ΦΑΣΙΣΤΑΡΙΑ





Οι φασιστες χαιρετανε ναζιστικα στη πανορμου. Αυτοι ειναι οι ελληνες και ολοι οι υπολοιποι δεν ειναι. Μεσα τους κυλαει γαλανολευκο αιμα σε γερμανικη παραλλαγη. ΡΕ ΟΥΣΤ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ .

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟΥ!!!

Καμιά δεκαριά μέρες πριν, την Πέμπτη 14 Γενάρη, καθώς περνούσα από την Πανεπιστημιούπολη, έπεσα πάνω σε μια πραγματικά αλληλέγγυα κίνηση!

Στο δρόμο δίπλα από τις εστίες, επί της οδού Ταξίλου, βρισκόταν εν εξελίξει ο αποκλεισμός του ψητοπωλείου "Ψητόπουλος" από το σωματείο βάσης εργαζομένων δικύκλου.

Το ιστορικό έχει ως εξής...
Πριν τις γιορτές, εργαζόμενος μετανάστης, δικυκλιστής στο εν λόγω ψητοπωλείο, ζήτησε να του πληρωθούν μεροκάματα που του καθυστερούνταν, καθώς και το δώρο των Χριστουγέννων. Ο εργοδότης του αρνήθηκε και στη συνέχεια απέλυσε τον εργαζόμενο με την αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν λεφτά.
Παρόλα αυτά, έφτασε το βράδυ του αποκλεισμού στο μαγαζί του με ένα εντυπωσιακό SUV, όχι και τόσο αντίστοιχο με το αυτοκίνητο της συνδικαλίστριας του Σωματείου Καθαριστριών κεντρικής Μακεδονίας που δέχτηκε επίθεση στη Θεσσαλονίκη το Δεκέμβρη του 2009, και το οποίο σχολιάστηκε από τον "xέρι-xέρι" ως ακριβό απόκτημα...

Άρα, βαδίζοντας στο δρόμο που χάραξε ο "xέρι-xέρι", επαγωγικά συμπεραίνουμε ότι εκτός από την εύπορη (!!!) καθαρίστρια και ο "Ψητόπουλος" έχει το κατιτίς του...εκτός βέβαια από τα 4 ψητοπωλεία που εκμεταλλεύεται!

Ο εν λόγω εργαζόμενος είναι και στο προεδρείο του σωματείου για ευνόητους λόγους.
Αποκλεισμός του μαγαζιού είχε ξαναγίνει και μετά την απόλυση, και έχει ήδη δημιουργηθεί κλίμα στη γειτονιά. Πολλοί περαστικοί ενημερώθηκαν από τις προκηρύξεις των παιδιών του σωματείου, και σχεδιάζεται και νέος αποκλεισμός στη συνέχεια. Κανείς από τους διερχόμενους δεν μπήκε για σουβλάκια, τουλάχιστον όσο ήμουνα εγώ εκεί, και το highlight της βραδιάς ήταν η απειλή προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ότι αν βγουν να μιλήσουν με τους απέξω θα έχουν προβλήματα...

Δεν έλειψαν και οι βόλτες, στο σημείο, των γραφικών της ομάδας Δ, τους οποίους πλέον έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παντού και με κάθε αφορμή, έτοιμους να επιβάλλουν "το νόμο και την τάξη"...Αφού βέβαια είδαν ότι γίνονταν μια ειρηνική διαμαρτυρία στην οποία δεν μπορούσαν να κάνουν τους γνωστούς τραμπουκισμούς τους, δεν ασχολήθηκαν περαιτέρω.

Άντε, και σ´άλλα τέτοια με επιτόπου δράση των εργαζομένων κι όχι διαμεσολάβηση από εργατοπατέρες.
Αναμένουμε!

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Ο κόσμος του θεάματος δεν είναι παρά η κατοπτρική όψη του κόσμου του εμπορεύματος και επίμονος απόστολός τους είναι ο κόσμος της διαφήμισης. Κοινοτυπίες, φυσικά…Εκείνο που διαρκώς επανέρχεται και πάντα με ενοχλητικό τρόπο είναι ότι ο κόσμος του εμπορεύματος και ο κόσμος του θεάματος απεχθάνονται και τα αυθεντικά ταξίδια και τα απέριττα βαγόνια των τραίνων, τα απαλλαγμένα από κάθε άχρηστη προτροπή προς κατανάλωση.

Βαγόνια που, επί πλέον, είναι ασφυκτικά γεμάτα από κουρασμένους εργαζόμενους και ελάχιστους ταξιδευτές. Μαζί με το αυθεντικό ταξίδι απεχθάνονται και την αυθεντική δημιουργία, αφού στη θέση της επιβάλλουν την αλλοτριωμένη και διαχωρισμένη εργασία. Αλλά η δημιουργικότητα και η αυθεντικότητα δεν είναι παρά οι θεμελιώδεις συνιστώσες μιας Άλλης Ζωής και μιας Άλλης Κοινωνίας, που, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, διαρκώς ονειρεύονται και συστηματικά προετοιμάζουν. Επειδή η διαδικασία ξεπεράσματος του Συστήματος είναι εξαιρετικά εκτεταμένη και καθόλου αυτονόητη, δεν θα πάψουν ποτέ να μας προξενούν ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση οι πράξεις εκείνες που - είτε κυριολεκτικά, είτε συμβολικά - αδρανοποιούν το υπάρχον Σύστημα και το αφοπλίζουν από τα ένδικά του μέσα. .

Έτσι, λοιπόν, ήταν για μας μια διανοητική απόλαυση, ένα κομψό και ολιγοσέλιδο εγχειρίδιο ταξιδιωτικής ανατροπής και αντίστασης, ένα σαββατιάτικο sonsenuto εν κινήσει, η δράση που η καλή τύχη μάς έφερε κοντά της, στο τραίνο της γραμμής Μοναστηράκι - Αεροδρόμιο, το Σάββατο, 16 Ιανουαρίου, δράση που με ενδιαφέρον θα περιμένουμε τις επόμενες παραλλαγές. Η αργή, ουδέτερη αλλά θεατρικά καλλιεργημένη και θερμή, από τη μέριμνα της επιτυχούς έκβασης, φωνή, που η χρήση ντουντούκας ανύψωνε την έντασή της, επανέλαβε τρείς φορές, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, το αναρτημένο σε μια από τις πινακίδες του βαγονιού διαφημιστικό κείμενο. Κακόγουστο κείμενο προτροπής σε κατανάλωση, ενοχλητικά άχρηστο, που, επί πλέον, εμποδίζει την, έτσι κι αλλιώς, περιορισμένη όραση των επιβατών που το συνήθως μονότονο ταξίδι τους δεν θυμίζει ούτε το ταξίδι του Υπερσιβηρικού ούτε του Οριάν- Εξπρές. Ο ψυχρός διπλασιασμός (οπτικός - ακουστικός) του περιεχομένου του μηνύματος, μέσω της επαναληπτικής ανάγνωσης, όπως αντικατοπτριζόταν στα σχεδόν συνωμοτικά βλέμματα συνεπιβατών, γελοιοποιούσε όχι μόνο τη συγκεκριμένη διαφήμιση αλλά και το σύστημα που την υποστηρίζει. Μέσα στο χρόνο της ανάγνωσης, όσο χρειάστηκε το τραίνο από τη μια ως την άλλη στάση, σε συμβολικό επίπεδο, το Σύστημα φαινόταν να καθίσταται μετέωρο και ανενεργό.+

Η εφυία και η καλή χρήση της φαντασίας, που τόσο άχρηστα και επικίνδυνα είναι για το Σύστημα, φαίνεται πως δεν μπορεί παρά να ταξιδεύουν και με τα τραίνα της εξέγερσης…

ΕΜΜΑΝ, 18 ο1 10

Sonsenuto: συγκρατημένο (μουσικός όρος )

Η ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ



ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/01

ώρα 6μ.μ στην Πλατεία Τερζάκη

Θα συνεχιστεί με πορεία προς την πλ.Γαρδένιας, όπου θα γίνει γλέντι οικονομικής ενίσχυσης

ΖΩΗ! ΟΧΙ ΤΣΙΜΕΝΤΟ…

Εδώ και πολλούς μήνες αγωνιζόμαστε ενάντια στην καταστροφή μερικών από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους που έχουν απομείνει στην πόλη μας, τις πλατείες Μερκάτη, Πλαστήρα, Ελευθερίας, Νεκροταφείου και Άνοιξης. Δεν αρκεστήκαμε να αναθέσουμε την προσπάθεια της διάσωσης των πλατειών μας σε ειδικούς: αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε επιτροπές στις πλατείες μας, να τις ζωντανέψουμε με διάφορες εκδηλώσεις. Αποφασίσουμε να δράσουμε και όχι να σιωπήσουμε: προχωρήσαμε σε επιτυχημένους αποκλεισμούς του δημαρχείου τις μέρες των δημοπρατήσεων που οδήγησαν σε σοβαρή καθυστέρηση των έργων. Βρεθήκαμε στη διαδρομή με πολλούς και σημαντικούς συλλόγους και κοινωνικούς φορείς της γειτονιάς, πολιτιστικούς, εργατικούς και νεολαιίστικους.

Όλοι μαζί βαδίζουμε μέχρι και σήμερα, ενωμένοι κάτω από ένα κοινό σκοπό: Να μην περάσει η καταστροφή των πλατειών, να βρει η πολιτική ηγεσία εκείνες τις λύσεις στα προβλήματά μας που δεν θα δημιουργούν άλλα μεγαλύτερα, σε εμάς και στο περιβάλλον.

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ!

Ο πρώτος κύκλος των δημοπρασιών έληξε θετικά για τους κατοίκους: Κανείς εργολάβος δεν πήρε τα έργα, όλοι οι φορείς και οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης πήραν σαφή θέση ενάντια στα υπόγεια πάρκινγκ στις πλατείες μας, ενώ ο δήμος και ο δήμαρχος κ. Καζάκος δεν έκαναν καμία προσπάθεια να πείσουν τους κατοίκους ότι τα έργα πρέπει να προχωρήσουν, εκτός από την έκδοση ενός πολυτελούς ιλουστρασιόν φυλλαδίου!

Σήμερα ο δήμος επιχειρεί να ξεπεράσει το εμπόδιο των αντιδράσεων των κατοίκων, καλώντας τους εργολάβους να καταθέσουν τις προσφορές τους σε 3 διαφορετικά μέρη (ΚΑΠΗ, Δημαρχείο, Πνευματικό Κέντρο), σε δύο διαδοχικές ημερομηνίες (26/01 & 02/02). Δηλαδή, επιλέγει το ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ με τους κατοίκους που αγωνίζονται και δείχνει αποφασισμένος να δώσει τις πλατείες στους εργολάβους, ακόμα και μέσα σε κλίμα γενικής κατακραυγής!

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΔΕN ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.

Αφού δεν μας σταμάτησαν ούτε οι γνωστοί τραμπούκοι του δημάρχου, ούτε η παρουσία των ΜΑΤ και άλλων δυνάμεων καταστολής, δεν θα μας σταματήσει ούτε το κρυφτούλι που παίζει ο δήμος σήμερα. Στη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ και στην ΠΟΡΕΙΑ προς την πλατεία Γαρδένιας, την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 / 01, καθώς και στις κινητοποιήσεις τις μέρες των δημοπρατήσεων (26/01 & 02/02) πρέπει να δώσουμε όλοι οι κάτοικοι το «παρών», για να δώσουμε ένα ΙΣΧΥΡΟ ΜΗΝΥΜΑ: Δεν μας φοβίζουν τα παιχνίδια του δημάρχου, αντίθετα, μας εξοργίζουν.

Δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα μας μέχρι να δικαιωθούμε. Θα είμαστε όλοι εκεί όταν χρειαστεί, να υπερασπιστούμε τις πλατείες μας. Γνωρίζουμε καλά ότι ο αγώνας μας αυτός θα έχει διάρκεια, γνωρίζουμε επίσης ότι αυτός ο αγώνας μας αφήνει και παρακαταθήκες για μια άλλη κοινή συμβίωση στις γειτονιές μας, έναν άλλο τρόπο να επικοινωνούμε μεταξύ μας και να συναποφασίζουμε για το μέλλον μας.

Και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση μας!

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΩΝ, ΦΟΡΕΩΝ & ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Καπιταλιστικός Μονόδρομος;

από tvxs

Καταστρέφουν τα ρούχα τους πριν τα πετάξουν

Τη στιγμή που ο χειμώνας στο Μανχάταν είναι βαρύς και το ένα τρίτο της πόλης πλήττεται από τη φτώχεια, η εταιρεία ρούχων H&M’s και άλλες άλλες μεγάλες εταιρείες ένδυσης καταστρέφουν τα αφόρετα ρούχα που τους περισσεύουν πριν τα πετάξουν στα σκουπίδια, έτσι ώστε να μην τα φορέσει ή τα πουλήσει κανείς.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ των New York Times, είναι συνηθισμένη τακτική του καταστήματος H&M, στο Μανχάταν, να καταστρέφει στοίβες αφόρετων ρούχων. Οι άστεγοι είναι οι πιο κατάλληλοι να επιβεβαιώσουν το γεγονός καθώς ψάχνουν στις πυραμίδες από ρούχα για να βρουν αυτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Επίσης, την εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα βρέθηκαν δεκάδες τρυπημένα ενδύματα πεταγμένα σε σκουπιδοντενεκέδες από τα πολυκαταστήματα Wal-Mart, λίγα μέτρα μακριά από την 35η Λεωφόρο.

Οι υπεύθυνοι των καταστημάτων της H&M, δεν φαίνονται πρόθυμοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων ενώ των Wal-Mart, υποστήριξαν ότι τα περισσευούμενα ρούχα τους τα διοχετεύουν σε φιλανθρωπίες.

Η εταιρία H&M που εδρεύει στην Σουηδία, έχει έναν υπεύθυνο που συντονίζει τις προσπάθειες της εταιρίας να πληροί και να ενισχύει τα κριτήρια αειφορίας. Στο αντίστοιχο σάιτ προβάλλεται η μείωση του μεγέθους των ετικετών, ως πρακτικής της H&M για εξοικονομηθεί ενέργεια. Άλλη μια κίνηση εντυπωσιασμού στο πλαίσιο του «κοινωνικού προφίλ» της εταιρείας...

ΓΙΟΡΤΗ ΤΕΛΟΥΣ ΞΕΝΑΓΗΣΗΣ ΑΘΛΙΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου όσοι πήραμε μέρος (εξυπακούεται και όσοι άλλοι θέλουν) στις ξεναγήσεις με άξονα τους Αθλίους των Αθηνών, θα βρεθούμε στη 1 το μεσημέρι στο Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30 (παράλληλη της Μυλλέρου) στο Μεταξουργείο για να γνωριστούμε καλύτερα, να φάμε, να πιούμε, να διασκεδάσουμε και να συζητήσουμε για ό,τι έγινε και ό,τι θέλουμε να γίνει στον τομέα της επανοικειοποίησης του χώρου μέσω των ξεναγήσεων. Ένα φυλλάδιο και ένα αναμνηστικό CD με τραγούδια για την Αθήνα περιμένουν τους συμμετέχοντες. Καλό είναι όσοι έρθουν να φέρουν και κάνα φαγητό ή κανά πιοτό να τα μοιραστούμε, γιατί το μοιρασμένο είναι πάντα καλύτερο από το αγορασμένο.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα από κοντά.

Ομάδα επανοικειοποίησης του χώρου των Αγνώστων Καλλιτεχνών

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ 2009


από τον ιό της Κυριακής


Η χρονιά του Μαύρου Τρόμου

Υπάρχει μια κατηγορία ειδήσεων που οι δημοσιογραφικοί απολογισμοί του 2009 παρέλειψαν εντελώς. Οχι επειδή στερείται "θεαματικότητας", αλλά επειδή η εξαφάνισή της βολεύει με το παραπάνω τα κυρίαρχα στερεότυπα περί δημόσιας τάξης.

Εκτός από χρονιά οικονομικής κρίσης, το 2009 υπήρξε για τα ΜΜΕ και η κατεξοχήν «χρονιά της (πολιτικής) βίας».

Μπήκε στη σκιά της νεανικής εξέγερσης του Δεκέμβρη, με μια πρωτοχρονιάτικη Αθήνα πλημμυρισμένη από ασφαλίτες λόγω του φόβου επανάληψης των «επεισοδίων» γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος. Συνέχισε με το επικοινωνιακό ξεσάλωμα περί «κατάρρευσης της τάξης», «γενικευμένης ανασφάλειας», «μεταναστευτικής απειλής» κι «αναβίωσης της τρομοκρατίας», για να καταλήξει στην πανηγυρική νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ατζέντας μετά τις ευρωεκλογές του Ιούνη.

Κατάληξη λίγο-πολύ αναμενόμενη, άλλωστε, αφού από τα κανάλια σαν «βία» εκλαμβάνεται κυρίως ό,τι έχει αντικαθεστωτικό πρόσημο ή δεν ταυτίζεται με τις κυρίαρχες ελληνοχριστιανικές αξίες. Ενα ολιγόλεπτο σπάσιμο βιτρινών στο Κολωνάκι παρουσιάστηκε έτσι σχεδόν σαν κήρυξη πολέμου, την ίδια στιγμή που βομβιστικές επιθέσεις και η (απείρως πιο επικίνδυνη για το κράτος δικαίου) ενεργός συνεργασία των σωμάτων ασφαλείας με ένοπλες ναζιστικές συμμορίες περνούσαν στα «ψιλά», σαν γεγονότα άνευ σημασίας.

Γιατί το 2009 αποτέλεσε ορόσημο και από αυτή την άποψη: η ακροδεξιά, φασιστική και ρατσιστική βία σημείωσε μέσα στη χρονιά μια αξιοσημείωτη κλιμάκωση, περνώντας από τις διάχυτες βιαιότητες και τα σποραδικά μαχαιρώματα προηγούμενων εποχών σε οργανωμένες επιθέσεις με στρατιωτικές χειροβομβίδες κι αυτοσχέδιους εκρηκτικούς ή εμπρηστικούς μηχανισμούς κατά του πολύμορφου «εσωτερικού εχθρού».

Για πρώτη μάλιστα φορά, μετά το 1974, η συντεταγμένη κρατική εξουσία και τα καθωσπρέπει ΜΜΕ έδειξαν όχι μόνο να ανέχονται αλλά και να υποθάλπουν συνειδητά αυτό το κύμα της «μαύρης βίας», στις «ηπιότερες» τουλάχιστον εκδοχές του, ως απάντηση στην κρίση νομιμοποίησης και στην απώλεια ελέγχου του «πεζοδρομίου» κατά το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη. Το ανοιχτό πατρονάρισμα των ρατσιστικών «επιτροπών κατοίκων» και των χρυσαυγιτών «συμπαραστατών» τους από την ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, με αποκορύφωμα την εμφάνιση ένοπλων παρακρατικών συμμοριών με λοστούς και μολότοφ (!) στο πλευρό των ΜΑΤ, ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου αυτού του ευρύτερου μετασχηματισμού.

Σε αντίθεση προς την «αριστερή» κι «αντιεξουσιαστική» βία, που μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου παρουσιάζει μια σχετική ύφεση, η «μαύρη» βία εμφανίζει αντίθετα σαφείς τάσεις πύκνωσης τους τελευταίους μήνες – με πέρασμα, μάλιστα, από τις «μαζικές» σε όλο και περισσότερες «αντάρτικες» ενέργειες.

Αγνωστο αν αυτό οφείλεται σε αυτονόμηση κάποιων μηχανισμών μετά την τελευταία πολιτική αλλαγή ή στην αυξανόμενη αίσθηση ασυλίας που προσδίδει στους δράστες το ακαταδίωκτο. Οπως επίσης αγνοούμε κατά πόσον αυτοί οι τελευταίοι έχουν εμπνευστεί από το γνωστό βιβλίο του εκπροσώπου Τύπου του κ. Μεϊμαράκη στο ΥΠΕΘΑ. Βιβλίο που αναδείχθηκε σε μπεστ σέλερ της ακροδεξιάς την τελευταία τριετία και το οποίο, υπενθυμίζουμε, ευαγγελίζεται την ανάληψη ένοπλης τρομοκρατικής «αντίστασης» απ’ τους «εθνικιστές» σε περίπτωση εκλογικής επιτυχίας της κεντροαριστεράς, ως ένα πρώτο βήμα για την ανατροπή των «εθνομηδενιστών» με στρατιωτικό πραξικόπημα (βλ. αναλυτικά τον «Ιό» της 2.11.08).

Το βέβαιο είναι πάντως ότι ο ίδιος ο κ. Χρυσοχοΐδης, που κατά τις πρώτες μέρες της νέας υπουργίας του επιδιδόταν σε λεονταρισμούς απειλώντας όσους υφισταμένους του «σχετίζονται» με τους χρυσαυγίτες, τώρα πιά περιορίζεται απλώς σε «διαπιστώσεις» και (αυτοεκπληρούμενες;) προφητείες: «Σε λίγο θα έχουμε και ακροδεξιά τρομοκρατικά φαινόμενα από ομάδες που εμφανίζονται σιγά σιγά και δεν τις ξέρουμε ακόμα» («Το Βήμα» 13.12.09).

Ο κατάλογος που ακολουθεί περιλαμβάνει τις γνωστότερες (κι εν πολλοίς τις σημαντικότερες) από τις βίαιες ενέργειες ακροδεξιάς και ρατσιστικής τρομοκρατίας που πραγματοποιήθηκαν (κι έγιναν γνωστές) μέσα στο 2009. Δεν είναι εξαντλητικός, για τον πολύ απλό λόγο ότι ένα μεγάλο μέρος των βιαιοπραγιών «χαμηλής έντασης», ιδίως αυτών που στρέφονται ενάντια στις πιο ανυπεράσπιστες κατηγορίες μεταναστών, δύσκολα -ή μόνο κατά τύχη- έρχονται στο φως.

Η παράθεση των συμβάντων με ημερολογιακή σειρά αποτυπώνει πάντως αρκετά καθαρά την αυξανόμενη προσφυγή της ακροδεξιάς σε μορφές πολιτικής τρομοκρατίας, με στόχο τον «εσωτερικό εχθρό» και δη το κίνημα της ελευθεριακής νεολαίας (στέκια, καταλήψεις στέγης, ραδιοσταθμοί). Αξιοσημείωτη είναι επίσης η πύκνωση των επιθέσεων σε επαρχιακές πόλεις όπως τα Χανιά, την οποία τοπικοί παρατηρητές αποδίδουν στον ανταγωνισμό τοπικών ακροδεξιών συμμοριών για τον έλεγχο του "χώρου".

17 Ιανουαρίου: Επίθεση κρανοφόρων μελών του ακροδεξιού Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου με παλούκια και πέτρες στην Ιατρική Σχολή Λάρισας, εναντίον διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τη δίωξη των συλληφθέντων του Δεκεμβρίου με τον «αντιτρομοκρατικό». Επέμβαση των ΜΑΤ για την προστασία των επιδρομέων. Η Τ.Ο. του ΠΑΣΟΚ καταδικάζει την «προβοκάτσια ακροδεξιών στοιχείων που προσπάθησαν να δυναμιτίσουν την κατάσταση», ενώ ο ΠΕΣ υπερασπίζεται δημόσια την ενέργειά του διακηρύσσοντας πως «η ερυθρά τρομοκρατία δεν θα περάσει».

21 Ιανουαρίου: Ενέδρα ακροδεξιών έξω από την κατάληψη «Αντί-Info Cafe», στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου, κατά τη διάρκεια ρεμπέτικης βραδιάς. Απόκρουσή τους, με σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι ενός απ’ τους οργανωτές της εκδήλωσης.

21 Ιανουαρίου: Φωτιά στον προσφυγικό καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα (καταστροφή περίπου 40 παραπηγμάτων και του σχολείου-ιατρείου). Στο σημείο εκδήλωσης της πυρκαγιάς βρέθηκαν γκαζάκια, ενώ περίοικοι παρότρυναν τους πυροσβέστες να μην τη σβήσουν.

28 Ιανουαρίου: Ρατσιστική επιδρομή 7 ατόμων σε σπίτι Πακιστανών στη Νίκαια. Ξυλοδαρμός των ενοίκων, αρπαγή χρημάτων και των διαβατηρίων τους.

24 Φεβρουαρίου: Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα εναντίον του Στεκιού Μεταναστών και των γραφείων του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια. Η χειροβομβίδα ρίχτηκε στο παράθυρο του στεκιού στις 10 μ.μ., κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τους αντιρρησίες συνείδησης, αλλά δεν πέρασε το διπλό τζάμι κι εξερράγη στο δρόμο, προκαλώντας ζημιές σε διπλανά κτίρια. Καταδίωξη του δράστη από περιοίκους αλλά διαφυγή του με ΙΧ που τον περίμενε σε γειτονικό δρόμο. «Θάψιμο» του γεγονότος από τα ΜΜΕ με την ενεργό συμμετοχή «αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ», που προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις με διάφορα ευφάνταστα σενάρια.

1-5 Μαρτίου: Τρεις διαδοχικές ρατσιστικές επιθέσεις από ομάδα 10-15 φασιστών κατά ανύποπτων Πακιστανών σε δρόμους του Αιγάλεω, με αποτέλεσμα 4 τραυματίες (οι δυο σοβαρά) και τρεις τουλάχιστον ληστείες σε βάρος μεταναστών.

29 Μαρτίου: Ενέδρα τριών μελών της Οργάνωσης Εθνικιστών Ρεθύμνου (ΟΕΡ) στο φοιτητή Γιώργο Μωραϊτη, συνδικαλιστή της αριστερής παράταξης ΕΑΑΚ, και σοβαρός τραυματισμός του. Με καθυστέρηση κάμποσων ημερών, η ναζιστική οργάνωση «αποποιείται» την ευθύνη για «το θλιβερό περιστατικό», κάνοντας λόγο για «προβοκάτσια»: «Ανόητοι, ανιστόρητοι, ανθέλληνες, χωρίς αρχές, ιδανικά, ηθική και πιστεύω, ξενοκίνητοι υπηρέτες ύπουλων και ανθελληνικών σχεδίων, μας πετάξατε το ‘τυρί’ αλλά εμείς είδαμε τη φάκα, είμαστε παρόντες εκεί που πρέπει και όταν πρέπει».

2 Απριλίου: Νυχτερινή επιδρομή ακροδεξιών στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο «ΠΡΟΚΑΤ 35» στο Πανεπιστήμιο Πάτρας. Υλικές φθορές κι «υπογραφή» των επιδρομέων με εθνικιστικά συνθήματα.

23 Απριλίου: Εκπρόσωποι της πακιστανικής κοινότητας Αθήνας καταγγέλλουν σε συνέντευξη Τύπου πάνω από 30 επιθέσεις εναντίον ομοεθνών τους μεταναστών από δυο μηχανοκίνητες ρατσιστικές συμμορίες μέσα στο τελευταίο 15νθήμερο (Ν. Ιωνία, Καλογρέζα, Γαλάτσι, Περισσός, Ηράκλειο), με τουλάχιστον 19 τραυματίες.

8-9 Μαΐου: Κινητοποίηση της «Χρυσής Αυγής» στην Καλαμάτα, εναντίον επετειακής εκδήλωσης της τοπικής αντιεξουσιαστικής κίνησης «Αλάνια του Νέδοντα» για την πολύνεκρη ιστορική απεργία του 1934. Επίθεση εναντίον ζευγαριού αντιεξουσιαστών σε ουζερί της πόλης, σοβαρός τραυματισμός τους και ξυλοδαρμός σερβιτόρου που επιχείρησε να παρέμβει (8.5). Επιδρομή των χρυσαυγιτών στο σιδηροδρομικό σταθμό σε αναζήτηση «αναρχικών», επιθέσεις σε εργαζομένους του ΟΣΕ και τραυματισμός 2 μεταναστών, χωρίς την παραμικρή αντίδραση της ΕΛ.ΑΣ. (9.5).

9 Μαΐου: Επίθεση εκατό περίπου κρανοφόρων χρυσαυγιτών με ασπίδες, ρόπαλα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης (απ’ αυτές που διαθέτει η ΕΛ.ΑΣ.), υπό την κάλυψη και προστασία διμοιριών των ΜΑΤ, εναντίον των ασιατών προσφύγων που στεγάζονται στο χώρο του Παλιού Εφετείου, στην Ομόνοια. Βίαιη διάλυση αντιφασιστών διαδηλωτών που είχαν συγκεντρωθεί για να προστατέψουν τους πρόσφυγες, απόπειρα εισβολής στο κτίριο και δυναμική απόκρουσή τους από αντιφασίστες και μετανάστες. Τουλάχιστον 5 μετανάστες τραυματίες.

10 Μαΐου: Επίθεση χρυσαυγιτών στην Καλαμάτα, με κατσαβίδια και λοστούς εναντίον εκδήλωσης κατά των παράνομων κεραιών κινητής τηλεφωνίας και τραυματισμός 3 ατόμων.

10 Μαΐου: Επίθεση «αγνώστων» στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου, με υλικές ζημιές.

23 Μαΐου: Νυχτερινός εμπρησμός από ομάδα «αγνώστων» ενός υπόγειου μουσουλμανικού χώρου προσευχής στην οδό Αριστομένους, στον Άγιο Παντελεήμονα. Μέσα στο χώρο βρίσκονταν πέντε μετανάστες απ’ το Μπανγκλαντές, που απεγκλωβίστηκαν απ’ την Πυροσβεστική και μεταφέρθηκαν τραυματισμένοι στο νοσοκομείο.

26 Μαΐου: Εμπρησμός από «αγνώστους» του υπογείου της εκκλησίας του Αγ. Παντελεήμονα, όπου ο (προγεγραμμένος από τους τοπικούς ρατσιστές) παπάς περιέθαλπτε το χειμώνα τους πρόσφυγες της περιοχής (8.45 μ.μ). Ξυλοδαρμοί δημοσιογράφων κι ενός μέλους του ΚΚΕ που διαμαρτυρήθηκε επειδή ακροδεξιοί με μαχαίρια απειλούσαν περαστικούς μετανάστες.

2 Ιουνίου: Τρομοκρατική επιδρομή της «Χρυσής Αυγής» στην Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, στην Αθήνα, με σκοπό τη ματαίωση της παρουσίασης του Ελληνο-Μακεδονικού Λεξικού από το «Ουράνιο Τόξο» με συμμετοχή ελλήνων και ξένων πανεπιστημιακών.

3 Ιουνίου: Πυρπόληση από «αγνώστους» του κεντρικού προεκλογικού περιπτέρου του αριστερού σχηματισμού ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη (0.30 π.μ.).

6 Ιουνίου: Ομαδικός δημόσιος ξυλοδαρμός σύρου μετανάστη στο Ρέθυμνο από 20-25 μέλη της ΟΕΡ. Μια βδομάδα μετά, η οργάνωση αποποιείται κάθε ευθύνη για «τα γεγονότα της 6ης Ιουνίου», κατηγορώντας τα τοπικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ -που ανέδειξαν το ζήτημα- ότι «ακολουθούν την τακτική των αφεντικών τους, των Εβραίων, με την αιώνια κλάψα και κακία».

9 Ιουνίου: Επίθεση ροπαλοφόρων ακροδεξιών σε πολίτη που πήγε το παιδί του στην παιδική χαρά του Αγ. Παντελεήμονα, την οποία η τοπική «Επιτροπή Κατοίκων» έχει κλείσει δια της βίας. Προσαγωγή του πολίτη από τα ΜΑΤ στο αστυνομικό τμήμα για ...«προκλητική συμπεριφορά» και πολιορκία του τμήματος από «αγανακτισμένους πολίτες».

5 Ιουλίου: Νυχτερινή βομβιστική επίθεση (πυροσωλήνας με μπαρούτι) κατά του αριστερού στεκιού «Σφεντόνα» της φοιτητικής παράταξης «Αγωνιστικές Κινήσεις», στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Υλικές ζημιές στην είσοδο του κτιρίου και σε σταθμευμένο Ι.Χ.

7 Ιουλίου: Χρυσαυγίτες επιτίθενται μέσα από τις γραμμές των ΜΑΤ, εκσφενδονίζοντας μολότοφ, εναντίον αντιρατσιστικής διαδήλωσης 2.500 ατόμων. Το γεγονός καταγράφεται φωτογραφικά, χωρίς την παραμικρή αντίδραση της «φυσικής και πολιτικής» ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ.

9 Ιουλίου: Επίθεση 15-20 ακροδεξιών με μολότοφ, φωτοβολίδες και καπνογόνα στην κατάληψη στέγης Βίλλα Αμαλίας (11.30 μμ), μετά το τέλος θεατρικής παράστασης. Ορμητήριο των επιτιθέμενων ήταν η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, όπου μισή ώρα νωρίτερα οι συγκεντρωμένοι ρατσιστές είχαν συνομιλία με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Χρήστο Μαρκογιαννάκη. Απόκρουση από τους καταληψίες των επιδρομέων, που εγκαταλείψουν τσάντα με 3 μολότοφ.

21 Ιουλίου: Επίθεση «αγνώστων» με 3 μολότοφ σε εγκαταλειμένο βαγόνι του ΟΣΕ, στην Πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ, που στεγάζει το αντιεξουσιαστικό Radio Revolt. Μικρής έκτασης υλικές καταστροφές, που δεν παρεμποδίζουν τη λειτουργία του.

25 Ιουλίου: Εκρηξη εμπρηστικού μηχανισμού (γκαζάκια) στην κατάληψη ΥΦΑΝΕΤ, στη Θεσσαλονίκη (5 π.μ.). Σβήσιμο της φωτιάς από τους κατοίκους, με τη βοήθεια γειτόνων.

1 Αυγούστου: Επιδρομή 2 κρανοφόρων που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα στην κατάληψη του κτήματος Πραποπούλου, στο Χαλάνδρι. Απόπειρα διάρρηξης και σοβαρός τραυματισμός με λοστούς στο κεφάλι ενός άστεγου μετανάστη που βρισκόταν συμπτωματικά εκεί. Οι δράστες φεύγουν εγκαταλείποντας πίσω τους ένα στουπί με βενζίνη.

4 Αυγούστου: Νέα νυχτερινή επίθεση «αγνώστων» στο βαγόνι του Radio Revolt, στο χώρο του ΑΠΘ, και πυρπόλησή του.

26 Αυγούστου: Επίθεση «αγνώστων» με κροτίδες στο υπόγειο τζαμί της οδού Αριστομένους, στον Αγιο Παντελεήμονα, ενώ πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες βρίσκονταν μέσα για το ραμαζάνι (8.30 μμ).

13 Σεπτεμβρίου: Επιδρομή καμιάς εικοσαριάς κρανοφόρων ακροδεξιών με παλούκια στην κατάληψη Rosa Nera, στα Χανιά, ενώ σε άλλο σημείο της πόλης πραγματοποιούνταν το ετήσιο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Σπάσιμο της πόρτας κι εκτεταμμένες φθορές στο εσωτερικό του κτιρίου. «Στην είσοδο χτύπησαν μια μητέρα, το μαθητή γιο της, έναν φίλο του και έναν μετανάστη. Φεύγοντας χτύπησαν έναν ηλικιωμένο και το γιο του, που φιλοξενούνται στην κατάληψη κι εκείνη την ώρα επέστρεφαν σ’ αυτήν» (από την ανακοίνωση της Rosa Nera).

1 Οκτωβρίου: Πυρπόληση του κεντρικού προεκλογικού περιπτέρου του αριστερού σχηματισμού ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη (1.40 π.μ.). Οι δράστες άφησαν ως «επισκεπτήριο» φέιγ βολάν της «Χρυσής Αυγής». Περίπτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν επίσης καταστραφεί στα Χανιά (17.9), τη Ν. Ιωνία και το Παγκράτι.

1 Οκτωβρίου: Επίθεση χρυσαυγιτών κατά της τραγουδίστριας Σοφίας Παπάζογλου με καυστικό σπρέι στο πρόσωπο έξω από το μετρό της Κατεχάκη, όταν αρνήθηκε να πάρει το προεκλογικό υλικό που μοίραζαν. Μεταφορά της κοπέλας στο νοσοκομείο με εγκαύματα. Η ναζιστική οργάνωση «διαψεύδει» το συμβάν.

29 Οκτωβρίου: Επίθεση «αγνώστων» στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο του Παλιού Κυλικείου, στη Ρόδο (ξημερώματα). Υλικές φθορές.

30 Οκτωβρίου: Επίθεση χρυσαυγιτών στον ηθοποιό Πάνο Μουζουράκη με δακρυγόνο σπρέι έξω απ’ το κλαμπ όπου εργάζεται, ως «τιμωρία» για κάποιο «αντεθνικό» βίντεό του. Η «Χρυσή Αυγή» αρνείται την πατρότητα της επίθεσης, με το επιχείρημα «δεν είμαστε οργάνωση, άρα δεν έχουμε μέλη»!

2 Νοεμβρίου: Επίθεση με μολότοφ (4.30 π.μ.) στην κατάληψη στέγης της Λέλας Καραγιάννη 37, λίγες ώρες πριν από την αντιρατσιστική συναυλία στον Αγ. Παντελεήμονα. Σβήσιμο της φωτιάς από τους κατοίκους.

3 Νοεμβρίου: Επίθεση τα ξημερώματα με μολότοφ στην κατάληψη στέγης «Βίλα Αμαλίας». Οπως επισημαίνουν οι καταληψίες, «το δελτίο που δίνει η διεύθυνση ασφαλείας και αναπαράγουν οι δημοσιογράφοι κάνει λόγο για πέντε δράστες. Κάτι θα ξέρουν...».

8 Νοεμβρίου: Επίθεση στο Μεσολόγγι 15 ατόμων με λοστούς και καδρόνια εναντίον 4 μεταναστών, σοβαρός τραυματισμός και μεταφορά τους στο νοσοκομείο.

15 Νοεμβρίου: Απρόκλητη νυχτερινή επίθεση και ξυλοδαρμός δυο ενεργών πολιτών σε δρόμο των Χανίων από ομάδα 10 ακροδεξιών, που τους αποκαλούν «αναρχικούς» και «κουμούνια».

22 Νοεμβρίου: Δημόσιος ξυλοδαρμός δυο παιδιών αραβικής καταγωγής σε κεντρική πλατεία του Αργούς από ομάδα νεαρών Ελλήνων, που τα καλούσε «να φύγουν από την Ελλάδα».

23 Νοεμβρίου: Βραδυνή ρατσιστική επιδρομή 40 κουκουλοφόρων ακροδεξιών με σιδερολοστούς, μολότοφ και μαχαίρια εναντίον καταστημάτων Αράβων στο Ν. Κόσμο. Υλικές καταστροφές, αρπαγή των ταμείων και σοβαρός τραυματισμός 3 μεταναστών.

24 Νοεμβρίου: Εκρηξη ισχυρής βόμβας στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης (3.55 π.μ.). Το ρεπορτάζ της «Ε» καταγράφει «θραύσματα σφηνωμένα σε τοίχους και αυτοκίνητα, σπασμένα τζάμια πολυκατοικιών σε ακτίνα 15 μέτρων και μια γειτονιά τρομοκρατημένη». Ο εκρηκτικός μηχανισμός ήταν παρόμοιος με αυτόν που χρησιμοποιήθηκε τον Ιούλιο κατά της «Σφεντόνας».

8 Δεκεμβρίου: Επίθεση ομάδας ακροδεξιών σε μετανάστες σε κεντρική πλατεία των Χανίων, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός Παλαιστινίου κι ενός Μαροκινού.

11 Δεκεμβρίου: Επίθεση χρυσαυγιτών με σιδηρογροθιές σε δυο νέους στο Σύνταγμα και τραυματισμός τους επειδή είχαν «αναρχίζουσα» εμφάνιση. Σύμφωνα με το επίσημο site της, η ναζιστική οργάνωση πραγματοποιούσε εκείνη την ώρα «πολιτική δράση» στην περιοχή.

15 Δεκεμβρίου: Μεσονύκτια επίθεση με 2 μολότοφ από ισάριθμους επιβάτες μοτοσικλέτας σε σπίτι στο Γαλατά Χανίων, όπου μένει ο πατέρας ενός από τα δυο θύματα της φασιστικής επίθεσης της 15ης Νοεμβρίου. Γι’ αυτή την τελευταία, σύμφωνα με τον τοπικό Τύπο, συνελήφθη 20χρόνος, ο οποίος ...αφέθηκε ελεύθερος, λόγω παρέλευσης του αυτόφωρου. Από την επίθεση στο σπίτι προκλήθηκαν υλικές ζημιές και κινδύνευσαν 5 άτομα, ανάμεσά τους ένα μικρό παιδί, που βρίσκονταν μέσα.

16 Δεκεμβρίου: Εμπρηστική επίθεση στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών στα Χανιά (7 π.μ.), μια μέρα πριν από το προγραμματισμένο συλλαλητήριο για τις πρόσφατες φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις στην πόλη (περίπου 15-20 μέσα σ’ ένα δεκαήμερο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του Στεκιού). Οι δράστες προκάλεσαν υλικές ζημιές κι «υπέγραψαν» στον τοίχο με σβάστικες.

18 Δεκεμβρίου: Επιδρομή κρανοφόρων ακροδεξιών στο Στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Υλικές ζημιές και δυο τραυματίες.

18 Δκεμβρίου: Εκρηξη εμπρηστικού μηχανισμού (γκαζάκια) στην κατάληψη του Βοτανικού Κήπου, στην Πετρούπολη. Οι δράστες άφησαν πίσω τους προκήρυξη, διακηρύσσοντας ότι «τρίβουν τα αρχίδια τους στα καλοακονισμένα σπαθιά τους» (!) και περιγράφοντας το χτύπημα σαν απάντηση προς τις «επιθέσεις των αναρχοάπλυτων στα όργανα της τάξης και τα αστυνομικά τμήματα», την πυρπόληση «ελληνικών συμβόλων» και «ανθελληνικές κινήσεις» γενικώς. Η προκήρυξη κλείνει με προειδοποιήσεις για νέα χτυπήματα και με το σύνθημα «Σάλτο στο Ρεσάλτο».

23 Δεκεμβρίου: Εμπρηστική επίθεση «αγνώστων» στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο «Αγρός», στο Πάρκο Τρίτση στο Ιλιον (11.45 μμ). Ως εμπρηστικό υλικό χρησιμοποιήθηκε μπιτόνι με εύλεκτο υγρό, με αποτέλεσμα υλικές ζημιές.

27 Δεκεμβρίου: Ρατσιστική επίθεση "ομάδας κρούσης" με ρόπαλα του μπέιζμπολ και σιδερογροθιές εναντίον παρέας μεταναστών σε μπαρ των Χανίων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών νεαρών και μιας κοπέλας.


Εμπρησμός σπιτιού στο Πήλιο εξαιτίας της κοινωνικής δράσης των ενοίκων

από tvxs

Την ανησυχία τους για τον εμπρησμό σπιτιού στον Άγιο Λαυρέντιο εκφράζουν με ανακοίνωσή τους κάτοικοι του Πηλίου. Επισημαίνουν ότι το περιστατικό είναι πολύ πιο σοβαρό από την απλή πυρπόληση ενός παλιού σπιτιού και έχει να κάνει με την αποδοχή της άλλης άποψης και τη δημοκρατία σε ένα χωριό. Εκφράζουν την άποψη ότι οι ιδιοκτήτες έγιναν θύματα εμπρηστικής επίθεσης εξαιτίας της πολιτικής και κοινωνικής τους δράσης και αναρωτιούνται: «αν προχτές ο ανεπιθύμητος ξένος ήταν ο Αλβανός και σήμερα είναι ο Αθηναίος με πολιτική και κοινωνική δράση, αύριο ποιός θα είναι;».

Ακολουθεί η ανακοίνωση των κατοίκων:

Ο Άγιος Λαυρέντιος είναι από τα τελευταία γραφικά χωριά του Πηλίου, που δεν έχει πληγεί από την άμετρη τουριστική ανάπτυξη. Μ’ αυτό το κριτήριο τον επέλεξε πριν τρία χρόνια ως τόπο μόνιμης κατοικίας ένα νεαρό ζευγάρι από την Αθήνα, μία ζωγράφος και ένας κοινωνικός ανθρωπολόγος. Δεν δούλευαν στους αγρούς, όπως η πλειοψηφία των συγχωριανών τους, αλλά διακοσμούσαν κτίρια, κυρίως ταβάνια με κλασικά μοτίβα. Έμεναν σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι, το οποίο τους είχε παραχωρηθεί από τον Αθηναίο ιδιοκτήτη του, και το οποίο επισκεύαζαν συνεχώς με πολλή προσωπική εργασία. Όμως, παρά τις αρκετές φιλίες, που ανάπτυξαν στο χωριό, για κάποιους ήταν ανεπιθύμητοι, όπως, δυστυχώς, είχαν αποδειχτεί από κάποιους ανεπιθύμητοι για το ίδιο χωριό στις αρχές του 1990 και αρκετοί Αλβανοί, οι οποίοι είχαν αντιμετωπιστεί με εξαιρετικά βίαιο τρόπο.

Στις 20 Δεκεμβρίου το νεαρό ζευγάρι έφυγε από το χωριό για διακοπές. Στις 10 το βράδυ της 26ης Δεκεμβρίου, έλαβαν τηλεφώνημα από γείτονά τους ότι το σπίτι καίγεται. Έφτασαν εσπευσμένα στις 4 το πρωί της 27ης. Εκεί βρήκαν τους πυροσβέστες να παλεύουν ακόμα με τις φλόγες (το σπίτι ήταν παλιό, το πάτωμα και η οροφή του από παλιά ξύλα και στο ισόγειο είχαν χρώματα για τις διακοσμητικές εργασίες τους). Οι πρώτες πληροφορίες, που τους έδωσαν, μιλούσαν για εμπρησμό, καθώς το λουκέτο της εισόδου βρέθηκε διαρρηγμένο και δεν υπήρχε περίπτωση βραχυκυκλώματος, αφού ο γενικός ηλεκτρικός διακόπτης ήταν κλειστός. Παρά το σοκ της απώλειας όχι μόνο όλων των προσωπικών τους αντικειμένων αλλά και μεγάλου όγκου της δουλειάς τους, από την οποία ζούσαν (σχεδίων, αρχείων, υλικών, εργαλείων), ξαφνικά διαπίστωσαν ότι ορισμένα παλαιότερα «ατυχήματα», που τους είχαν συμβεί, δεν έμοιαζαν πλέον και τόσο τυχαία: στην αρχή του καλοκαιριού είχαν βρει σπασμένη τη μοτοσικλέτα τους και λίγο καιρό αργότερα κάποιος με ένα αγροτικό είχε σπρώξει το αμάξι τους, που είχε ξεμείνει σε έναν επαρχιακό δρόμο, προς το γκρεμό!

Η αστυνομία δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον εμπρησμό. Ασχολήθηκε, όμως, με τα θύματά του! Ήρθε την επομένη να ανακρίνει το ζευγάρι, κατόπιν υπόδειξης ορισμένων ντόπιων, επειδή κάποιος είχε ξύσει κάποια αυτοκίνητα στην πλατεία του χωριού. Παρότι το ζευγάρι δεν είχε μείνει στο χωριό (μήπως είχε και σπίτι πιά;), ο αστυνομικός απευθύνθηκε με πολύ επιθετικό τρόπο στους πυρόπληκτους. Η δικηγόρος τους πήγε στον ανακριτή της πυροσβεστικής και την διαβεβαίωσαν προφορικά ότι το πόρισμα είναι διάρρηξη και εμπρησμός από πρόθεση.

Στις 29 Δεκέμβρη κάλεσαν συνέλευση στο χωριό. Συμμετείχαν πάνω από 100 άτομα και πέρα από τον αποτροπιασμό για τέτοια γεγονότα, που βλάπτουν τη φήμη (και τον τουρισμό) του χωριού, δηλώθηκε από μερικούς η υπόνοια πως ίσως ο εμπρησμός να είχε να κάνει με το ... σκοτεινό παρελθόν των δύο νεαρών, δηλαδή με τις πολιτικές απόψεις και δράσεις τους, κυρίως στο Βόλο, σε κοινωνικά και οικολογικά θέματα. Διατυπώθηκε, επίσης, και η υπόνοια πως ίσως οι εμπρηστές να προέρχονται από το χωριό. Κάτι, που άλλωστε, μάλλον είναι πιθανό, καθώς το σπίτι που κάηκε βρισκόταν στην άκρη ενός δαιδαλώδους καλντεριμιού και κανείς δεν μπορούσε να το προσεγγίσει με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και να αναχωρήσει γρήγορα, αφού το κάψει.

Το συμβάν είναι πολύ πιο σοβαρό από την απλή πυρπόληση ενός παλιού σπιτιού. Έχει να κάνει με την αποδοχή της άλλης άποψης και τη δημοκρατία σε ένα χωριό. Γιατί αν προχτές ο ανεπιθύμητος ξένος ήταν ο Αλβανός και σήμερα είναι ο Αθηναίος με πολιτική και κοινωνική δράση, αύριο ποιός θα είναι;

Δεκάξι χρόνια πριν

Το 1994 η ίδια περιοχή είχε απασχολήσει τα μέσα ενημέρωσης καθώς είχαν σημειωθεί επεισόδια σε βάρος Αλβανών μεταναστών από ομάδα κατοίκων του Αγίου Λαυρεντίου.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας εκείνη τη χρονιά, το περιστατικό κρατήθηκε μυστικό για ένα μήνα περίπου και έγινε γνωστό από μερικούς κατοίκους του χωριού που διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη συμπεριφορά των συγχωριανών τους. Τα επεισόδια έγιναν, σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι οποίες όμως επιβεβαιώνονται και από αστυνομικές πηγές, στο χωριό Αγιος Λαυρέντιος Πηλίου το βράδυ της 20ής Ιουλίου του 1994, όταν τελείωνε το πανηγύρι της γιορτής του προφήτη Ηλία. Το βράδυ εκείνο νεαρός Αλβανός χτυπήθηκε άγρια από μεγάλη ομάδα κατοίκων του χωριού, ενώ όλοι οι συμπατριώτες του που εργάζονταν στον Αγιο Λαυρέντιο εξαναγκάστηκαν σε ομαδική φυγή και οι παράγκες που τους στέγαζαν στην άκρη του χωριού κατεδαφίστηκαν από τους ίδιους ανθρώπους. Το πρωί της επομένης μέρας δυο Αλβανοί που είχαν απομείνει στο χωριό διώχτηκαν κακήν κακώς, ενώ ένας τρίτος για να διαφύγει πήδηξε από τοίχο ύψους 10 μέτρων.

Τα επεισόδια και οι προεκτάσεις τους δυσαρέστησαν πολλούς από τους κατοίκους του Αγίου Λαυρεντίου, μονίμους και μη, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έκαναν λόγο για "ρατσιστική έκρηξη". Ως αιτιολογία προβαλλόταν το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι του χωριού χάνουν μεροκάματα και μαστίζονται από ανεργία, τη στιγμή που Αλβανοί εργάτες με φθηνά ημερομίσθια παίρνουν δουλειές σε κτήματα και οικοδομές. Ο διοικητής του αστυνομικού σταθμού Αγριάς που ρωτήθηκε σχετικά, αναφέρθηκε σε "μικροεπεισόδια με Αλβανούς στην πλατεία του χωριού εκείνη την ημέρα. Μηνύσεις δεν υποβλήθησαν από καμία πλευρά και ούτε κλήθηκε η Αστυνομία στην περιοχή του Αγίου Λαυρεντίου για κάποιο σχετικό θέμα".

Translation